* ΜΙΑ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ  ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΧΩΡΑ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2001  ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ  ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΣΤΕΙΛΕ Η ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ Α.Γ.  Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ,ΑΛΛΑ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΖΗΣΑΝ ΤΟ ΔΡΑΜΑ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ... Μπαμπα εισαι καλα? Καλα ειμαι κορίτσι μου...  Μπαμπα πονας πουθενα? Οχι λιγο πονοκεφαλο εχω,ποναει και η κοιλια μου κρυωσα,μου λεει. Σηκωθηκε τη νυχτα και πηγε τουαλετα να κανει εμετο.  Παω πισω στον μπαμπα και τον ρωταω,θελεις βοηθεια? Οχι καλα ειμαι. Μπαμπα ανησυχω για σενα,σου συμβαινει κατι?  Πες μου. Οχι σου λεω, πανε κοιμησου. Φευγω, παω να κοιμηθω. Ερχεται ο αντρας μου και μου λεει,σηκω,ο πατερας σου δεν ειναι καλα. Σηκωνομαι, παω κοντα του του λεω,τι εχεις? Θελεις να παμε στο γιατρο? Οχι δεν παω,μου λεει. Καλα του λεω, σηκω να παμε μια βολτα να ηρεμησεις. Τον παω στον αδερφο μου. Μεχρι την αλλη μερα το πρωι ο μπαμπας μου χειροτερευε. Με παρακαλουσε να τον παω σπιτι μου. Μολις φτασαμε, ανεβηκαμε πανω και μου λεει... Θελω να με ξυρισεις και να με κουρεψεις  Του λεω ελα,παμε στο μπανιο. Τον ετοιμαζω, με βλεπει ο αντρας μου και μου λεει... Τι κανεις εδω? γιατι τον κουρευεις και τον ξυριζεις?  Και σαν απαντηση του λεω... Αφου θα πεθανει σημερα ο μπαμπας μου, μπροστα του. Παγωσα κολλησε το μυαλο μου, ενιωσα ενα ριγος μεσα μου και την καρδια μου να χτυπαει γρηγορα. Ο μπαμπας μου χαμηλωσε το κεφαλι φευγει προς το σαλονι και κουναει το κεφαλι του. Ξαπλωσε,εκλεισε τα ματια του και περιμενε. Μπαινει ο αντρας μου μεσα και φωναζει. Μην τον κρατας αλλο εδω,πεθαινει. Φοβηθηκα πολυ!!!!  Τηλεφωνω τη μαμα και της λεω οτι ο μπαμπας δεν ειναι καλα, να τον πας παλι στον αδερφο σου τωρα. Τον παω. Φεραμε γιατρο στο σπιτι και μας λεει οτι πρεπει να φυγει επειγοντως για το νοσοκομειο... Ηρθε τελικα το ασθενοφορο,τον πηρε, και εφυγαν στο νοσοκομειο Παπαγεωργιου.  Στις 23.30 χτυπαει το κινητο μου. Ο μπαμπας πεθαινει πρεπει να ερθεις νοσοκομειο γρηγορα. Ετρεχα σαν τρελη να προλαβω. Φτανω στη πορτα του χειρουργειου. Βλεπω τα αδερφια μου με τη μαμα μου να μιλανε στο γιατρο και να τους λεει οτι ειναι κλινικα νεκρος. Οτι προλαβουμε και σωσουμε,ελπιδες δεν υπαρχουν. Τα εβαζα με τον εαυτο μου γιατι δεν τον πηγα απο την αρχη στο νοσοκομειο. Ειχε παθει διατρηση στομαχου και συψεμια. Ειχαν μολυνθει ολα μεσα του.... Οξυ πνευμονικο οιδημα. Εβγαζαν τις νοσοκομες εξω γιατι λυποθημουσαν απο τη μυρωδια της σηψεμιας που ειχε παθει. Η αναισθησιολογος δεν αναλαμβανε τον πατερα μου και ειχε φυγει απο το χειρουργειο. Ελεγε στον χειρουργο ''κλειστον, αυτος τελειωσε δεν ζει''  Και ο γιατρος ειπε οχι, εγω θελω να τον σωσω αυτον τον ανθρωπο. Στις 8:15 το πρωι βγαινει ο γιατρος απο το χειρουργειο και μας λεει... ''Οτι μπορεσα εκανα τωρα τον λογο τον εχει μονο Ο ΘΕΟΣ'' Μετα απο 2 μερες καταστολης συνηλθε. Πηγα τον ειδα στην εντατικη και του λεω... μπαμπακα μου... Και μου λεει ΕΙΙΙ ΕΓΩ ΠΕΘΑΝΑ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ? Και ξαναεκλεισε τα ματια του... Μετα απο 22 μερες συνηλθε και τον πηγαν σε δωματιο. Ηταν καλα, μιλουσαμε. -Του λεω μπαμπα, να σου κανω μια ερωτηση? Οταν ησουν στην εντατικη και συνηλθες μου ειπες οτι πεθανες? Κατεβασε το κεφαλι του μου χαμογελασε και μου λεει... -Ελα εδω κοντα μου να σου πω κατι αλλα μην το πεις σε κανεναν γιατι θα με κοροιδευουν. Και μου λεει... ''Βρεθηκα  σ ενα σκοταδι που στο βαθος ειχε ενα φως και με τυφλωνε, οσο το κοντευα δεν μπορουσα να το κοιταξω και ενιωσα ενα δυνατο τιναγμα σαν να σταματαει αποτομα, ενα ασανσερ και βρεθηκα σε ενα μερος γεματο πολυχρωμες πεταλουδες, προσπαθουσα να τις πιασω αλλα δεν μπορουσα Στο βαθος μετα, ειχε 2 βραχους στον εναν καθοταν ο πατερας μου και στον αλλον ο πεθερος μου, Τους ρωτησα τι δουλεια εχουν εδω και χαμογελασε ο παππους σου και λεει... Καλα εμεις τι δουλεια εχουμε εδω η' εσυ? Σηκωνει το χερι του σαν να μιλουσε σε καποιον που δεν τον εβλεπα και λεει... Παρτε τον αυτον απο εδω δεν εχει καμμια δουλεια εδω. Τι μου τον φερατε? δεν ηρθε η ωρα του ακομα. Και ξαφνικα εμφανιστηκε μια μαυροφορα,  Με επιασε απο το χερι και με πηγε παλι απο οπου ειχα παει μεσα στο σκοταδι και ξαφνικα ειδα ενα φως. Ανοιξα τα ματια μου και ειδα οτι ημουνα σ ενα δωματιο με μηχανηματα ολογυμνος. Προσπαθησα να κανω το σταυρο μου αλλα δεν μπορεσα. Με ειχαν δεσει τα χερια μου στο κρεβατι. Και ξυπνησα στο δωματιο που ειμαι τωρα. Οι μερες περασαν ο μπαμπας μου βγηκε απο το νοσοκομειο. Πηγε σπιτι και συνεχιζε να ειναι αμιλητος ηρεμος. Το προσωπο του ηταν γαληνιο. Σαν εικονα τον εχω μπροστα μου,τωρα που τα γραφω. Η μητερα μου ανυσηχουσε πολυ και ολοι ελεγαν πως τον φοβησε πολυ ολη αυτη η ταλαιπωρια που ειχε. Τον ρωτουσε η μαμα μου αν ειναι καλα, αν ποναει παλι καπου, αν εχει κατι. Και εκεινος με μια ηρεμια τους ελεγε, μια χαρα ειμαι μην ανησυχειτε. Εγω ομως ηξερα τι ειχε. Σκεφτοταν ολο αυτο που ειχε περασει. Καθομουνα και τον κοιτουσα. Ηταν τοσο ηρεμος, τοσο γαληνιος που ηθελα να καθομαι κοντα του συνεχεια. Ηθελα παρα πολυ να του φιλησω τα χερια και τα ποδια του. Κατι με εσπρωχνε να το κανω. Ενα χερι πισω μου ηταν τοσο δυνατο μα τοσο δυνατο που αρχιζα να τρομαζω και εγω. Και φυσικα ο πατερας μου αλλαξε πολυ μετα απο ολο αυτο.   ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΑΣ Α.Γ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ.