* ΔΕΝ ΤΑ ΦΕΡΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΙΕΡΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ.

ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ-ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

Πηγαίνοντας μια Πέμπτη στην διακονία του κοιμητηρίου βρέθηκα μπροστά σε 4 ταφές, οι 2 των οποίων προέκυψαν από αυτοκτονίες. 

Στα μάτια μου ήταν υπερβολικό. 

Σε μια μέρα, σε ένα περιφερειακό κοιμητήριο, που θάπτει μόνο δημότες, δύο αυτόχειρες να περιμένουν ταφή...

Λέμε πλέον για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, «συνεπεία ψυχολογικών προβλημάτων» και αυτομάτως όλα κατανοούνται, από του τυπικού της αποδόσεως εκκλησιαστικής κηδεύσεως έως της αποδοχής του γεγονότος ελαφρά τη καρδία. 

Δεν είναι τα πράγματα όμως τόσο απλά, και δεν μας επιτρέπεται να τα προσπερνάμε εύκολα γιατί στο ερώτημα τι φταίει; 

Η απάντηση θα πρέπει να είναι για τον καθένα μας, «εγώ φταίω».

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν γονιός, κατανόησα την γονική αγάπη σαν παροχές∙ χρήμα, άνεση, ασυδοσία.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν ανάδοχος, δεν έδωσα στον αναδεκτό μου την γνώση της αγάπης, ως το ιδανικό της εν Χριστώ ζωής.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν δάσκαλος, προσπέρασα το κάθε παιδί σαν μέλος ενός συνόλου που δεν αγάπησα, γιατί το συνέδεσα με την δουλεία μου.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν παπάς της ενορίας, δεν έκανα τη θεωρία της αγάπης πράξη, ώστε να ξέρω το όνομα του καθενός από το ποίμνιο μου.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν μέλος της εκκλησίας, του δήμου, της πολιτείας,  δεν ενδιαφέρθηκα με αγάπη για τον άλλο, τον ελάχιστο αδελφό του Κυρίου, αλλά πολιτεύτηκα ικανοποιημένος με τα όσα με αξία ή απάτη, με αγώνα ή δόλο, με νομιμότητα ή παράνομα, απέκτησα.

Και τώρα τι;  

Τουλάχιστον ας φωνάξουμε για όποιον ακούσει … ελάτε αδέλφια μου να αγαπήσουμε το Θεό και την δημιουργία Του. 

Να τον αγαπήσουμε μέσ΄ από τα πρόσωπα των ανθρώπων και τη φύση. 

Και όταν τα λάθη μας, μας σέρνουν μπροστά σε αδιέξοδα, ας μη γονατίσουμε με απόγνωση, ας μην απογοητευτούμε.

Κάποτε μου έλεγε ο πνευματικός των γονιών μου, έφυγε και αυτός και οι αδελφές του για το μοναστήρι πριν τα 20, και φεύγοντας εκείνος απεστέγασε το σπίτι για να μην βρεθεί κανείς σε πειρασμό επιστροφής από την άσκηση, δεν έχει πάει σε τρανά σχολεία αλλά στο πανεπιστήμιο της προσευχής, της υπακοής, της ακτημοσύνης, της μελέτης, σήμερα κοντεύει τα 90, μου έλεγε λοιπόν με την σοφία των ανθρώπων του Θεού «αδελφέ μου, ο Χριστιανός δεν μπορεί να πέφτει σε απόγνωση γιατί γνώση είναι ο Χριστός, αλλά ούτε να απογοητεύεται γιατί τα παιδιά του Θεού δεν είναι γόητες».

Ας μετανοήσουμε, ας παραδεχθούμε, ας ζήσουμε τις συνέπειες. 

Δεν είναι λύση ένα όπλο, μια θηλιά, λίγο φαρμάκι. 

Θα πάω φυλακή, και ο Χριστός μας πήγε. 

Θα χάσω το σπίτι και το αυτοκίνητο «μου», ε και, δεν τα έφερες μαζί σου όταν γεννήθηκες ούτε θα τα πάρεις μαζί σου όταν πεθάνεις. 

Θα μείνω χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο, μα πριν εκατό μόνο χρόνια, οι άνθρωποι ευτυχούσαν και χωρίς αυτά. 

Μια μπουκιά ψωμί και μια γουλιά νερό και μπορώ να ζήσω την ζωή που δεν επέλεξα να αποκτήσω αλλά γι’ αυτό και δεν μπορώ να σταματήσω.  

Βέβαια εγώ που «τρώω», εσύ που καπνίζεις, ο άλλος που «πίνει», είμαστε δυνάμει αυτόχειρες, αλλά προϊόντος του χρόνου, έρχεται ο παιδαγωγός Θεός και παραχωρεί μια ασθένεια, μια δοκιμασία, για να ζήσουμε με μετάνοια την επιστροφή στο χαμένο παράδεισο. 

Και όσοι θέλουν, με ταπείνωση και υπομονή το επιτυγχάνουν. 

Όχι όμως, μα ποτέ όχι να ερχόμαστε στο πάσχα του θανάτου με αυτοχειρία, γιατί τότε αυτό το πάσχα, θα είναι κόλαση για νεκρούς και ζωντανούς.

Διαβάσαμε ειδησεογραφικά ότι γονιός αυτοκτόνησε γιατί άνεργος δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις «ανάγκες» των παιδιών του ή άλλος από ντροπή γιατί τον συνέλαβαν να κλέβει «μπλουζάκια» για τα παιδιά του. 

Μα καλά σ΄ αυτούς τους ανθρώπους δεν τους είπε κάποιος ότι ο Θεός που ταΐζει τα πετεινά του ουρανού και ντύνει τα λουλούδια του αγρού, θα τους έδινε φαγητό και ρούχα μέσω της τοπική τους εκκλησίας; 

Ποιος να τους το πει όμως; 

Εγώ δεν το είπα και ούτε φαντάζομαι και εσύ.

Κάμουμε κηδείες αυτοχείρων που ντράπηκαν να ζητήσουν βοήθεια από τον γείτονα τους, τα αδέλφια τους, τον παπά τους. 

Εμπρός λοιπόν ας αρχίσουμε να χτυπάμε πόρτες. 

Να γνωρίσουμε τους γείτονες μας. 

Να αφουγκραστούμε την ανάγκη τους. 

Να μοιραστούμε το ψωμί μας και να τους πούμε - Έλα αδελφέ μου, βγες από το κουστούμι του εγωισμού Σου, εσύ το λες αξιοπρέπεια, μοιράσου το πρόβλημα Σου και «ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται»

Ο Χριστός και η Εκκλησιά υπάρχει, εντάξει για μερικούς ως τόπος επίγειας καταξίωσης, αλλά για όλους ως ο μοναδικός τόπος σωτηρίας. 

Έλα με πίστη και αγάπη και πότε δεν θα χάσεις την ελπίδα Σου.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΛΟΜΑΘΑΜΕ ΣΤΙΣ ΑΝΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ.

ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΟΒΑΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΑΣΤΙΓΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ.