Πάθη είναι οι αμαρτωλές καταστάσεις της ψυχής που ενεργοποιούνται με τις αμαρτίες.
Η γέννησή τους αρχίζει στο μυαλό του ανθρώπου και καταλήγει στην θέλησή του.
Ο άνθρωπος πρώτα σκέφτεται και μετά εκτελεί.
Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή ( Κεφάλαια περί αγάπης 3, 42-43, PG 90 , 1029ΑΒ), " πάθος δε, οίον, φιλία άλογος ή μίσος άκριτόν τινός των προειρημένων ¨, δηλαδή το πάθος είναι η άλογη φιλία κάποιου πράγματος ή το άκριτο μίσος απέναντί του).
Ένα από τα μεγαλύτερα πάθη,και μάλιστα κατά σειρά ιεραρχίας, το πρώτο, που οδηγεί σε πολλά άλλα , είναι η γαστριμαργία.
Αυτή είναι και η βασικότερη αιτία που συνετέλεσε να χάσει ο άνθρωπος τον Παράδεισο.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης, ( στην Κλίμακα 26 PG 88, 1028C), θεωρεί την γαστριμαργία ως το χειρότερο πάθος για τους μοναχούς, για δε τους κοσμικούς, την φιλαργυρία.
Η γαστριμαργία, κοινώς η λαιμαργία, γεννά πολλά άλλα πάθη, όπως την πορνεία καθώς και κάθε άλλο είδος σαρκικής ακαθαρσίας.
Αντίδοτό της, η νηστεία.
Το σώμα μας εδόθει από τον Θεό, για να κατοικεί μέσα του το Άγιο Πνεύμα, ο Χριστός.
Όταν κοινωνούμε, ο Χριστός εισέρχεται εντός μας.
Ο Χριστιανός, πρέπει να φροντίζει και να διατηρεί το σώμα του σε καλή κατάσταση.
Αν καταληφθεί από το πάθος της γαστριμαργίας, αργά ή γρήγορα θα συντελέσει στο να " χαλάσει " το σώμα του, να " επιτρέψει " να δημιουργηθούν άσχημες καταστάσεις, όπως της παχυσαρκίας π.χ., η οποία και θα δημιουργήσει κι αυτή με την σειρά της πλείστα και μάλιστα σοβαρά πολλές φορές , ιατρικά προβλήματα.
Ο χριστιανός , αν θέλει να λέγεται σωστός χριστιανός, οφείλει να καταπολεμήσει το πάθος αυτό, χρειάζεται αγώνας, δεν είναι εύκολο, πρέπει να επιβληθεί στον εαυτό του και να σταματήσει να καταστρέφει την ζωή του και να συντελεί στην αφάνιση της υπόστασής του.
Χρειάζεται να κάνει γρήγορα αρχή, να πάρει την απόφαση και να προσευχηθεί , ώστε με την βοήθεια του Θεού, να καταπολεμήσει κι αυτό το πάθος.
Ε.Ο.
Μεταφέρω αυτολεξεί αυτό που διάβασα μόλις τώρα από τον " Ο Κωσταρίκος ξέρει", από τον βίο του οσίου Νήφωνος ,επισκόπου Κωνσταντιανής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόλεμος μέ τή λαιμαργία
Ο πονηρός δεν άργησε να τον πολεμήσει και με άλλο τρόπο: με τη λαιμαργία. Του προκαλεί λοιπόν, από το πρωί κιόλας, σαν βασανιστικό αίσθημα πείνας, σπρώχνοντάς τον να φάει κρέατα και ψάρια και άλλα πλούσια φαγητά. Μα ο μακάριος Νήφων αντιστεκόταν στο διάβολο με τον διακριτικό του λογισμό, λέγοντας:
- Όλ’ αυτά, μόνο μέχρι το φάρυγγα χαρίζουν ηδονή. Πιο κάτω ευχαρίστηση καμιά δεν δίνουν! Μόνο ανυπόφορη δυσωδία αναδίνουν! Πήγαινε λοιπόν διάβολε, εκεί που οι άνθρωποι κάνουν την ανάγκη τους και δες, τι είναι εκείνα που μου λες να φάω! Γεύσου τα εσύ, να ευχαριστηθείς…
Μ’ αυτά τα λόγια χλεύαζε τον πονηρό. Κι όταν εκείνος του ξαναριχνόταν και τον πολεμούσε αγριότερα, του έλεγε:
- Σήμερα θα φάω και θα πιω με το παραπάνω! Για να σου δείξω , πως ούτε κι έτσι θα μπορέσεις να μ’ εμποδίσεις από την προσευχή.
Τη μέρα εκείνη έτρωγε ακόμα και κρέας κι έπινε κρασί μπόλικο.
Ύστερα σηκωνόταν κι έλεγε στον εαυτό του:
- Πρόσεχε, Νήφων! Ο σκύλος, μόλις χορτάσει, γαβγίζει μ’ ευχαρίστηση. Κι εσύ τώρα έφαγες από τα δώρα του Θεού. Εμπρός, λοιπόν, να Τον ευχαριστήσεις, που σε χόρτασε από τα επίγεια αγαθά.
Κι ευθύς πήγαινε στην εκκλησία, σήκωνε τα χέρια του στον ουρανό κι έλεγε:
- Σε δοξάζω, Χριστέ ο Θεός, που με χόρτασες απ’ τα αγαθά Σου μη μου στερήσεις, πολυέλεε, και τα επουράνια!
Και συνέχιζε την προσευχή του για πολλήν ώρα, μ’ όλο και μεγαλύτερη θέρμη.
Ύστερα γύριζε κι έλεγε στο διάβολο:
- Δες, αδιάντροπε σκύλε, πόσο έφαγα και ήπια! Ε, και τι μ’ αυτό; Από την εκκλησία κανείς δεν μπορεί να με διώξει. Ο Θεός δεν μ’ αποστράφηκε, ούτε κι οι άγιοί Του. Ρεζίλι έγινες πονηρέ κι ακάθαρτε! Φύγε μακριά! Χάσου στο σκοτάδι! Μην ελπίζεις πια σ’ εμένα!
Ε.Ο (ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ)