Απόκαμα να καρτερώ, Θεέ μες στη ζωή μου,
βράδυ πρωι σ' αναζητώ μες στην παράκλησή μου.
Φωνάζω εγώ, σιωπάς Εσύ, απόκριση δεν δίνεις
και μες στον πόνο τον βαρύ, μονάχο μου μ' αφήνεις.
Μέσα στην παραζάλη μου χάνω τα λογικά μου
κι ένα βαθύ παράπονο σκεπάζει την καρδιά μου.
Θαρρώ πως μ' εγκατάλειψες, πως πια δεν με θυμάσαι
για τα πολλά μου κρίματα θαρρώ δεν με λυπάσαι.
Κι αν παραβαίνω συνεχώς τις εντολές τις θείες,
συγχώρα με παρακαλώ τις τόσες αμαρτίες.
Ελέησέ με ο Θεός, πλύνε τα κρίματά μου
και σκούπισε απ' τα μάτια μου τα τόσα δάκρυά μου.
Χριστέ μου σε παρακαλώ, άκου την προσευχή μου
και δες την αγωνία μου που λιώνει την ψυχή μου.
Πότε θα κάνεις έλεος, Θεέ μου δεν αντέχω
μου λύθηκαν τα γόνατα, κουράγιο πια δεν έχω.
Παιδί μου, σπλάχνο μου, γλυκό και ακριβοπληρωμένο
εικόνα της εικόνας Μου και πολυαγαπημένο.
Μην απελπίζεσαι ποτέ και μην λιποψυχήσεις,
μα πάντα να προσεύχεσαι και πάντα να ελπίζεις.
Εγώ κουφός δεν γίνεται να είμαι, πίστεψέ με
την κάθε σου παράκληση Εγώ δεν απαρνιέμαι.
Γιατί ο ίδιος βρίσκομαι στο κέντρο της καρδιάς σου
και πριν εσύ προσευχηθείς, ακούω τη λιαλιά σου.
Κι αν όπως λες, δεν απαντώ στον κάθε λογισμό σου,
δεν είναι πως δεν σ' αγαπώ, μα ψάχνω να βρω εντός σου...
Την Πίστη σου για Μένανε, την Πίστη την Αγία,
την Πίστη την ολόθερμη που φέρνει σωτηρία.
Β.Ζ.
ΠΟΣΟ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο το ποίημά σου Βάγια μου. Λόγια αληθινά βγαλμένα από την ψυχή. Αξία βασικά, έχει το μήνυμα που αναδύεται .....πίστη και μόνο πίστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας διηγήθηκε σήμερα ο ιερέας στο τέλος του όρθρου,ένα περιστατικό, μας μίλησε για μία κοπέλλα, φοιτήτρια, που είχε πάει κάποτε και του είχε πει τί να κάνει...γιατί ο πατέρας ήταν πολύ άρρωστος κι αυτή τον αγαπούσε τόσο πολύ που δεν ήθελε να πεθάνει...
Ο ιερέας την συμβούλεψε ανάλογα φυσικά, της είπε να προσεύχεται και όλα τα σχετικά. Η κοπέλα εναπόθεσε τις προσευχές της στον Άγιο Δημήτριο, έκανε παρακλήσεις, προσευχόταν συνέχεια....και μετά από δύο μήνες ολόχαρη ξαναπήγε στον ιερέα και του είπε πως ο πατέρας της είχε γίνει τελείως καλά...Η άσχημη αρρώστεια είχε εξαφανιστεί...Το βασικότερο όμως είναι αυτό που είπε η κοπέλλα...."είχα πάτερ πίστη σαν ένα κόκκο, τόσο λίγη, αλλά τώρα η πίστη μου θέριεψε, μεγάλωσε και νιώθω πολύ όμορφα".
Αυτό ήταν και το νόημα του σημερινού ευαγγελίου που μιλούσε για τον κόκκο σινάπεως....που θέριεψε κι έγινε δέντρο με αποτέλεσμα να βρίσκουν εκεί καταφύγιο , στην σκιά των φύλλων του, τα πουλάκια...Έτσι κι εμείς, η πίστη μας, ας είναι ένας κόκκος σινάπεως που με την χάρη του Θεού, θα γίνει ολόκληρο δέντρο....Να παρακαλάμε καθημερινά,τον άγιο Θεό, να μας ενισχύει την πίστη...Μόνο έτσι θα έχουμε την χάρη Του και την ευλογία Του.
Συνέχισε πάντως Βάγια, γράφεις ωραία....Δίνεις δύναμη...Σου μεταδίδει δύναμη ο Κύριος και ξέρεις και εσύ να την μεταδίδεις τόσο όμορφα. Συνέχισε το γράψιμο...Σε θέλει!
Ε.Ο.