Κάποτε, για δύο μήνες περίπου στο κρεββάτι του πόνου, κατάκοιτη από κάποια κατάγματα, κάποιες εγχειρήσεις, εξαιτίας ενός μεγάλου τροχαίου, κοίταζα γεμάτη σκέψεις το ταβάνι του δωματίου του νοσοκομείου, όταν ξαφνικά, ακούγοντας έναν χαρακτηριστικό θόρυβο, έρριξα μια ματιά έξω στο δρόμο...
'Έβρεχε...
Τότε έκανα μία ευχή...
Ας είμαι καλά Θεέ μου και δεν θα ξανακρατήσω ποτέ ομπρέλλα...
Θα περπατώ και θα βρέχομαι...και δεν θα με νοιάζει η βροχή, ούτε το μουσκεμένο μου κεφάλι, ούτε τα βρεγμένα ρούχα μου...
Ας γίνω καλά Θεέ μου...
Όταν χάνουμε αυτό που έχουμε, όταν χάνουμε αυτό που οι περισσότεροι έχουν ,και μάλιστα πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται την αξία του...τότε ευχόμαστε, τότε τάζουμε, τότε ακουμπάμε επάνω Του...και τον παρακαλάμε να μας κάνει καλά...
και τότε
ας βρεχόμαστε, ας κουραζόμαστε, ας..., ας..., ας...
Και Εκείνος,
εάν το θέλει,
εάν αυτό κρίνει πως είναι για το καλό μας,
τότε
μας ακούει...
τότε μας δίνει ό,τι του ζητάμε...
Πολλές φορές χρειάζεται να περιμένουμε, πίστεψέ με, είναι για το καλό μας
Πολλές φορές χρειάζεται να υποφέρουμε, πίστεψέ με, είναι για το καλό μας
Πολλές φορές χρειάζεται να υπομένουμε, πίστεψέ με, είναι για το καλό μας...
Μη ξεχνάς...Μας δοκιμάζει...
Αν "αντέξουμε", αν δεν βαρυγκομίσουμε, αν δεν εξοργιστούμε, αν δεν τα βάλουμε μαζί Του, αν δεν πούμε το "γιατί σ' εμένα"....τότε μεγάλη ανταμοιβή μας περιμένει...
Να σου θυμίσω τον Ιώβ?
Τα βάσανά του? τα πλούτη που έχασε? τα παιδιά του που έχασε?
Λοιπόν,
δημιουργηματάκι τέλειο, ΑΝΤΕΞΕ,
πίστεψέ με, είναι για το καλό σου....
Ποιό καλό σου?
Δεν το βλέπεις?
Ξέρεις τί μου θυμίζεις...
Το πεντάχρονο παιδάκι που ζητάει από τον μπαμπά του, αυτό, εκείνο, το άλλο...
Πάρε με αυτό, δώσε μου το άλλο...
Κι εκείνος, κρίνει μόνο εκείνος το τί πρέπει να του πάρει, το τί να του δώσει...
Κι εκείνο χτυπιέται πολλές φορές, τα βάζει μαζί του, του θυμώνει....
Είναι δυνατόν το πεντάχρονο να γνωρίζει ποιό είναι το καλό του;
Είναι δυνατόν το πεντάχρονο να καταλάβει την σκέψη του μπαμπά του;
Όχι...
Κι εμείς , πεντάχρονα είμαστε στον Μπαμπά μας μπροστά...
Στον Πατέρα μας...
Μόνο Εκείνος ξέρει το καλό μας, και μόνο Εκείνος γνωρίζει το συμφέρον μας...
Λοιπόν,
ας μη βαρυγκωμάμε...
Ας λέμε "γεννηθήτω το θέλημά Σου" , όποιο να είναι αυτό...
Είτε αυτό μας αρέσει , είτε όχι...
"Γεννηθήτω το θέλημά Σου, Θεέ μου, ας γίνει το θέλημα Σου, όποιο κι αν είναι "
Αμήν.
ΥΓ. Από τότε, εδώ και 13 χρόνια , ποτέ δεν κράτησα ξανά ομπρέλλα.
E.O.