* ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ?

Στήν Καμπότζη μερικοί Χριστιανοί είχαν συγ­κεντρωθει σ' ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν.
Δεν πρόλαβαν καλά να αρχίσουν και ό ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από στρατιώτες.
Προχώρησαν μέσα.
Ξεκρέμασαν από τον τοίχο μια εικόνα τού Χριστού. την πέταξαν με περιφρόνη­ση κάπου εκεί στην είσοδο.
Μια δυνατή φωνή αντήχησε στον ιερό εκείνο χώρο που σκόρπιζε τον τρόμο:

'Όποιος θέλει να βγει ζωντανός από εδώ μέσα μόνο ένας τρόπος υπάρχει:
Να αρνηθεί τον Χριστό και να φτύσει την εικόνα Του. Διαφορετικά θα τουφεκιστεί αυτή τη στιγμή.
Το δίλημμα είναι τρομερό και περιθώρια επιλογής δεν υπάρχουν.
Και ή άθεη εξουσία δεν αστειεύεται.
Συχνά έχει δείξει το αποτρόπαιο πρό­σωπό της.
Άλλα και ό συμβιβασμός είναι πάντα ελκυστικός και ό πειρασμός μεγάλος.
Τι θα κά­νουν τώρα;
Θα ομολογήσουν η θα αρνηθούν τον Χριστό;

Ό ένας είναι αρραβωνιασμένος και σε λίγες ημέρες πρόκειται να παντρευτεί.
Αξίζει να θυσια­σθεί και να σβήσουν τα όνειρά του, οι όμορφες προσδοκίες του;
Ό δεύτερος σκέπτεται το σπίτι τoυ, τήν οίκογένειά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του ...
Ό τρίτος. ,ο τέταρτος, ο πέμπτος, όλοι κάτι και κάποιον έχουν να σκεφθούν ...
Κέρινες καρδιές που άρχισαν κιόλας να λιώνουν μέσα στο καμίνι της δοκιμασίας τα λόγια του Κυρίου «ό φιλών ... υπέρ εμέ ουκ εστι μου άξιος» είχαν κιό­λας ατονήσει μέσα τους.
Έτσι, ένας, ένας, προχωράει τώρα με σκυμμέ­νο κεφάλι και πιο πολύ με σκυμμένη και ντροπια­σμένη ψυχή.

Δεν είναι πορεία μελλοθανάτων.
Εί­ναι νεκρική πομπή αρνητών που πορεύεται με στι­γματισμένο μέτωπο, για να θάψει τη νεκρή της πί­στη. Φθάνουν στην είκόνα του Χριστου, τη φτύ­νουν και βγαίνουν έξω ζωντανοί.
Ζωντανοί, άλλα νεκροί. «Όνομα έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι» κατά το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως.
Γιατί ποια ζωή μπορεί να ζήση ό αρνητής και ό προδότης;
Άλλα να, ανάμεσα στους πολλούς και ή μία.
Ή ασυμβίβαστη, ή αλύγιστη, ή φλογερή.
Στη νεανική αυτή ψυχή έχει ανάψει μια άλλη φωτιά.
Ή φωτιά της αγάπης του Χριστου που καίει τα φρύγανα της δειλίας.
Παρά τα δεκαέξι της χρόνια ή πίστη της δεν γνωρίζει δισταγμούς.
Ό Χριστός και ή αγάπη Του είναι γι' αυτήν τό παν.
Τίποτα δεν μπορεί να την χωρίσει.
Μέσα της αντηχεί το σάλ­πισμα της γενναιότατος του θείου Παύλου, του ατρόμητου Αποστόλου πού, για την αγάπη του Χριστου, θυσίαζε τα πάντα: «Τίς ημας χωρίσει από της αγάπης τού Χριστού;
Θλίψις η στενοχωρία η διωγμός η λιμός η γυμνότης η κίνδυνος η μάχαι­ρα;» (Ρωμ. η' 35).
Τίποτε απολύτως.
Προχωρεί τελευταία.
Οι στρατιώτες δεν έχουν καμιά αμφιβολία.
Και αυτή το ίδιο θα κάνη, σκέ­πτονται ..
Λύγισαν οι μεγάλοι, δεν θα λυγίσει ή μικρή ;
Όλοι την .. κοιτάζουν προσεκτικά, το κορίτσι όμως αυτό έχει κάτι άλλο.
Είναι κάτι άλλο.
Βαδί­ζει σταθερά.
Στο εφηβικό της πρόσωπο αντικατοπτρίζεται η γενναία ψυχή της.
Ή ματιά της πετάει φλόγες, ενώ, στα χείλη της ανθίζει ένα ουράνιο χαμόγελο.
Το βλέμμα της αστραφτερό μοιάζει με αρχαγγελική ρομφαία πού, καρφώνει τους δημίους στη θέση τους.
Την παρατηρούν έκπληκτοι.
Οι θύτες ξαφνιά­ζονται από το θύμα τους.
Ατάραχη εκείνη πλη­σιάζει την είκόνα. τα μάτια της βουρκώνουν, όταν ατενίζει τον Αρχηγό της πίστεώς της με τα φτυσί­ματα της προδοσίας των δειλών.
Γονατίζει.
Παίρ­νει την είκόνα στα χέρια της. την σκουπίζει,την ασπάζεται ευλαβικά, ενώ τα χείλη της ψιθυρίζουν:
Δεν θα Σ' άρνηθώ, Χριστέ μου.
Οι στρατιώτες προ­τάσσουν τα όπλα.
Ατάραχη εκείνη.
Μια ομοβροντία έρχεται να αιματοκυλίσει το γενναίο κορίτσι και να το προσθέσει στη χορεία των μαρτύρων.
Στολισμένη τώρα πια με το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιον μας.

Εμείς, άραγε, θα κάναμε το ίδιο στη θέση της;