* ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ...

ΚΑΛΑ ΠΑΠΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΜΙΛΑΣ?
Ακουσον Ακουσον...
Δηλαδη για να μιλησει καποιος σημερα για τον Χριστο,για την Εκκλησια,και για την Πιστη γενικοτερα θα πρεπει οπωσδηποτε να ειναι ιερωμενος?
Που καταντησαμε δηλαδη,να μην μπορουμε να μιλαμε στην σημερινη εποχη για τον Σωτηρα και Λυτρωτη μας.
Αν και σημερα οι περισσοτεροι Ιεραρχες δεν ...
μιλανε για να τονωσουν την πιστη του κοσμου,δεν αγγιζουν ψυχες,αλλα βγαζουν εναν ξερο λογο θεολογικως γραμμενο και αντε να καταλαβει κοσμος τι ενοουν.
Απλα λογια χρειαζονται,απλα και κατανοητα απο παιδια μεχρι ηλικιωμενους.
Δεν ειμαστε ολοι των πανεπιστημιων.
Και το αλλο ειναι,αντε και ειπες μια κουβεντα σε μια παρεα για Χριστο το πιο πιθανον ειναι να αλλαξουν θεμα συζητησης.
Ακομη και στα  χωρια οι γυναικες οταν μαζευονται και παει μια να πει κατι για την Εκκλησια,αμεσως την αποπαιρνουν.
Σπανια να υπαρχουν παρεες να πουνε κατι για την πιστη μας,και να μην υπαρξει καποια αντιδραση.
Αντιθετα αν μιλησεις για πορνες,για ποδοσφαιρικες ομαδες,για τραγουδιστες τοτε ειναι που η συζητηση δεν θα εχει σταματημο.

Καποτε στα χρονια των διωγμων οταν εψαχναν Χριστιανους να τους εξοντωσουν,οι Χριστιανοι εθελοντικα παρουσιαζοταν μπροστα τους και οχι μονο ενας και δυο αλλα οικογενειες ολοκληρες ομολογουσαν την πιστη τους στον Χριστο.
Δεν φοβοταν τον θανατο,γιατι ηξεραν οτι ο θανατος επι της γης εις το ονομα του Σωτηρα Χριστου θα σημαινε ζωη αιωνια,γιαυτο και ετρεχαν να ομολογησουν την Πιστη τους.
Δειτε μονο την Αγια Σοφια με τις τρεις κορες της,την Πιστη την Αγαπη και την Ελπιδα,θα μπορουσε να κρυβοταν και να μην ομολογουσε την Πιστη της,αλλα δεν το εκανε,οπως κανουμε εμεις σημερα.
Δεν φοβηθηκε τον θανατο οταν μια-μια βασανιζαν και αποκεφαλιζαν τα σπλαχνα της,αγιασαν ολες,κορες και μανα,πηρανε το χρυσο μαρτυρικο στεφανι της Αιωνιου Βασιλειας του Χριστου.

Σημερα τι γινετε ομως?
Μπορει να μην υπαρχουν οι διωγμοι που υπηρχαν τοτε,αλλα υπαρχει κατι αλλο,να φοβομαστε και να δισταζουμε να ομολογουμε το ονομα του Χριστου.
Δηλαδη αν χρειαστει να επιλεξουμε ζωη επι γης η' θανατος ομολογοντας τον Χριστο τι θα επιλεγαμε?
Ποσοι θα αφηναν οικογενειες,σπιτια,χρηματα στις τραπεζες,οικοπεδα και καλοπεραση να πεθανουν για τον Χριστο?

ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ Η' ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...

   Στήν Καμπότζη μερικοί Χριστιανοί είχαν συγ­κεντρωθει σ' ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν.
Δεν πρόλαβαν καλά να αρχίσουν και ό ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από στρατιώτες.
Προχώρησαν μέσα.
Ξεκρέμασαν από τον τοίχο μια εικόνα τού Χριστού. την πέταξαν με περιφρόνη­ση κάπου εκεί στην είσοδο.
Μια δυνατή φωνή αντήχησε στον ιερό εκείνο χώρο που σκόρπιζε τον τρόμο: 'Όποιος θέλει να βγει ζωντανός από εδώ μέσα μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Να αρνηθεί τον Χριστό και να φτύσει την εικόνα Του. Διαφορετικά θα τουφεκιστεί αυτή τη στιγμή.
Το δίλημμα είναι τρομερό και περιθώρια επιλογής δεν υπάρχουν.
Και ή άθεη εξουσία δεν αστειεύεται.
Συχνά έχει δείξει το αποτρόπαιο πρό­σωπό της.
Άλλα και ό συμβιβασμός είναι πάντα ελκυστικός και ό πειρασμός μεγάλος.
Τι θα κά­νουν τώρα;
Θα ομολογήσουν η θα αρνηθούν τον Χριστό;
Ό ένας είναι αρραβωνιασμένος και σε λίγες ημέρες πρόκειται να παντρευτεί.
Αξίζει να θυσια­σθεί και να σβήσουν τα όνειρά του, οι όμορφες προσδοκίες του;
Ό δεύτερος σκέπτεται το σπίτι τoυ, τήν οίκογένειά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του ...
Ό τρίτος. ,ο τέταρτος, ο πέμπτος, όλοι κάτι και κάποιον έχουν να σκεφθούν ...
Κέρινες καρδιές που άρχισαν κιόλας να λιώνουν μέσα στο καμίνι της δοκιμασίας τα λόγια του Κυρίου «ό φιλών ... υπέρ εμέ ουκ εστι μου άξιος» είχαν κιό­λας ατονήσει μέσα τους.
Έτσι, ένας, ένας, προχωράει τώρα με σκυμμέ­νο κεφάλι και πιο πολύ με σκυμμένη και ντροπια­σμένη ψυχή.
Δεν είναι πορεία μελλοθανάτων.
Εί­ναι νεκρική πομπή αρνητών που πορεύεται με στι­γματισμένο μέτωπο, για να θάψει τη νεκρή της πί­στη.
Φθάνουν στην είκόνα του Χριστου, τη φτύ­νουν και βγαίνουν έξω ζωντανοί.
Ζωντανοί, άλλα νεκροί. «Όνομα έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι» κατά το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως.
Γιατί ποια ζωή μπορεί να ζήση ό αρνητής και ό προδότης;
Άλλα να, ανάμεσα στους πολλούς και ή μία.
Ή ασυμβίβαστη, ή αλύγιστη, ή φλογερή.
Στη νεανική αυτή ψυχή έχει ανάψει μια άλλη φωτιά.
Ή φωτιά της αγάπης του Χριστου που καίει τα φρύγανα της δειλίας.
Παρά τα δεκαέξι της χρόνια ή πίστη της δεν γνωρίζει δισταγμούς.
Ό Χριστός και ή αγάπη Του είναι γι' αυτήν τό παν.
Τίποτα δεν μπορεί να την χωρίσει.
Μέσα της αντηχεί το σάλ­πισμα της γενναιότατος του θείου Παύλου, του ατρόμητου Αποστόλου πού, για την αγάπη του Χριστου, θυσίαζε τα πάντα: «Τίς ημας χωρίσει από της αγάπης τού Χριστού; Θλίψις η στενοχωρία η διωγμός η λιμός η γυμνότης η κίνδυνος η μάχαι­ρα;» (Ρωμ. η' 35).
Τίποτε απολύτως.
Προχωρεί τελευταία.
Οι στρατιώτες δεν έχουν καμιά αμφιβολία.
Και αυτή το ίδιο θα κάνη, σκέ­πτονται ..
Λύγισαν οι μεγάλοι, δεν θα λυγίσει ή μικρή ;
Όλοι την .. κοιτάζουν προσεκτικά, το κορίτσι όμως αυτό έχει κάτι άλλο.
Είναι κάτι άλλο.
Βαδί­ζει σταθερά.
Στο εφηβικό της πρόσωπο αντικατοπτρίζεται η γενναία ψυχή της.
Ή ματιά της πετάει φλόγες, ενώ, στα χείλη της ανθίζει ένα ουράνιο χαμόγελο.
Το βλέμμα της αστραφτερό μοιάζει με αρχαγγελική ρομφαία πού, καρφώνει τους δημίους στη θέση τους.
Την παρατηρούν έκπληκτοι.
Οι θύτες ξαφνιά­ζονται από το θύμα τους.
Ατάραχη εκείνη πλη­σιάζει την είκόνα. τα μάτια της βουρκώνουν, όταν ατενίζει τον Αρχηγό της πίστεώς της με τα φτυσί­ματα της προδοσίας των δειλών.
Γονατίζει.
Παίρ­νει την είκόνα στα χέρια της. την σκουπίζει. την ασπάζεται ευλαβικά, ενώ τα χείλη της ψιθυρίζουν:Δεν θα Σ' άρνηθώ, Χριστέ μου.
Οι στρατιώτες προ­τάσσουν τα όπλα.
Ατάραχη εκείνη.
Μια ομοβροντία έρχεται να αιματοκυλίσει το γενναίο κορίτσι και να το προσθέσει στη χορεία των μαρτύρων.
Στολισμένη τώρα πια με το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιον μας.

Εμείς, άραγε, θα κάναμε το ίδιο στη θέση της;

ΖΗΤΟΥΜΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΡΟΣΚΕΛΕΣ ΘΕΜΑ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.