3 Ιουν 2013

* ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΨΥΧΗ



Κάποτε, για δύο  μήνες περίπου στο κρεββάτι του πόνου, κατάκοιτη από κάποια κατάγματα, κάποιες εγχειρήσεις,  εξαιτίας ενός μεγάλου τροχαίου, κοίταζα γεμάτη σκέψεις το ταβάνι του δωματίου του νοσοκομείου, όταν ξαφνικά, ακούγοντας έναν χαρακτηριστικό θόρυβο, έρριξα μια ματιά έξω στο δρόμο...
'Έβρεχε...

Τότε έκανα μία ευχή...
Ας είμαι καλά Θεέ μου και  δεν θα ξανακρατήσω ποτέ ομπρέλλα...
Θα περπατώ και θα βρέχομαι...και δεν θα με νοιάζει η βροχή, ούτε  το μουσκεμένο μου κεφάλι, ούτε τα βρεγμένα ρούχα μου...
Ας γίνω καλά Θεέ μου...

Όταν χάνουμε αυτό που έχουμε, όταν χάνουμε αυτό που οι περισσότεροι έχουν ,και μάλιστα πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται την αξία του...τότε ευχόμαστε, τότε τάζουμε, τότε ακουμπάμε επάνω Του...και τον παρακαλάμε να μας κάνει καλά...
και τότε
ας βρεχόμαστε, ας κουραζόμαστε, ας..., ας..., ας...
Και Εκείνος, 
εάν το θέλει,
εάν αυτό  κρίνει πως είναι για το καλό μας,
τότε
μας ακούει...
τότε μας δίνει ό,τι του ζητάμε...
Πολλές φορές χρειάζεται να περιμένουμε, πίστεψέ με, είναι για το καλό μας
Πολλές φορές χρειάζεται να υποφέρουμε, πίστεψέ με, είναι για το καλό μας
Πολλές φορές χρειάζεται να υπομένουμε, πίστεψέ με, είναι για το καλό μας...

Μη ξεχνάς...Μας δοκιμάζει...

Αν "αντέξουμε", αν δεν βαρυγκομίσουμε, αν δεν εξοργιστούμε, αν δεν τα βάλουμε μαζί Του, αν δεν πούμε το "γιατί σ' εμένα"....τότε μεγάλη ανταμοιβή μας περιμένει...
Να σου θυμίσω τον Ιώβ? 
Τα βάσανά του? τα πλούτη που έχασε? τα παιδιά του που έχασε?

Λοιπόν,
δημιουργηματάκι τέλειο, ΑΝΤΕΞΕ,
πίστεψέ με, είναι για το καλό σου....
Ποιό καλό σου? 
Δεν το βλέπεις?

Ξέρεις τί μου  θυμίζεις...
Το πεντάχρονο παιδάκι που ζητάει από τον μπαμπά του, αυτό, εκείνο, το άλλο...
Πάρε με αυτό, δώσε μου το άλλο...
Κι εκείνος, κρίνει μόνο εκείνος το τί πρέπει να του πάρει, το τί να του δώσει...
Κι εκείνο χτυπιέται πολλές φορές, τα βάζει μαζί του, του θυμώνει....
Είναι δυνατόν το πεντάχρονο να γνωρίζει ποιό είναι το καλό του; 
Είναι δυνατόν το πεντάχρονο να καταλάβει την σκέψη του μπαμπά του;

Όχι...

Κι εμείς , πεντάχρονα είμαστε στον Μπαμπά μας μπροστά...
Στον Πατέρα μας...
Μόνο Εκείνος ξέρει το καλό μας, και μόνο Εκείνος γνωρίζει το συμφέρον μας...

Λοιπόν,
ας μη βαρυγκωμάμε...
Ας λέμε "γεννηθήτω το θέλημά Σου" , όποιο να είναι αυτό...
Είτε αυτό μας αρέσει , είτε όχι...
"Γεννηθήτω το θέλημά Σου, Θεέ μου, ας γίνει το θέλημα Σου, όποιο κι αν είναι "
Αμήν.

 ΥΓ. Από τότε, εδώ και 13 χρόνια , ποτέ δεν κράτησα ξανά  ομπρέλλα.


E.O.


2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος3/6/13 08:07

    ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!
    Απόλυτα αληθινό, σκέψεις βγαλμένες από την καρδιά.

    Ξέρεις, επειδή πέρασα και εγώ από το δωμάτιο κάποιου νοσοκομείου, πριν λίγα χρόνια, έκανα και εγώ την ίδια ευχή με εσένα.
    Με τη διαφορά ότι εγώ, δεν έχω πετάξει την ομπρέλα μου, όπως έκανες εσύ...
    Εύχομαι, κάποτε να το κάνω!

    Ελπίζω να είσαι πάντα δυνατή & αισιόδοξη, με πίστη & ελπίδα Στον Υπέροχο Πατέρα μας.
    βάγια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος3/6/13 12:14

      Ό,τι έγραψα,είναι απόλυτα αληθινό.
      'Οταν αναλογίζομαι κάποιες στιγμές πως εννέα αδέλφια μας "φύγαν" σ'εκείνο το δυστύχημα....Ότι εγώ παραλίγο θα είχα φύγει...από τρεις θέσεις που ήθελα να καθίσω και για χ λόγους άλλοι κάθισαν....κι όταν αυτοί σκοτώθηκαν.....κι όταν το έμαθα..."κάτι θέλει να μου πει ο Θεός", έλεγα...Αλλά πού να το βρω...όταν ήμουν χιλιόμετρα μακριά από Αυτόν, και μέσα σε χίλια καλώδια, σωληνάκια, επιδέσμους.....πού να μπορώ να βρω την απάντηση....Ήμουν τόσο βαριά που ενάμιση χρόνο έλλειπα από την δουλειά μου!
      Όταν συνειδητοποίησα ότι έχω σώα τα πόδια μου, που θα μπορούσαν να μην υπάρχουν....γιατί ήμουν απίστευτα εγκλωβισμένη....όταν συνειδητοποίησα από ΠΟΣΑ χειρότερα γλύτωσα..... τότε "ξύπνησα"...και από τότε ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ λέω, συνεχώς και αδιαλλείπτως.
      Εννοείται πως από τότε άλλαξε όλη μου η ζωή...

      Ότι θα την πετάξεις κάποια στιγμή την ομπρέλλα κι εσύ , θα την πετάξεις. Είμαι σίγουρη γι'αυτό. Γιατί έχεις θέληση και πείσμα. Και το κυριότερο γιατί "πιστεύεις".
      Εκείνος θα σου δείξει την στιγμή που θα την πετάξεις. Μόνο Εκείνος ξέρει το πότε. Μάλλον σε δοκιμάζει. Πρόσεχε, μη βαρυγκομίσεις. Γιατί αυτό θα σε σώσει. Λέγε απλά "γεννηθήτω το θέλημά Σου"...κι Εκείνος θα βρει τον τρόπο να την πετάξεις την ομπρέλλα..Θα με θυμηθείς.
      Πάντα μας δίνει όσα μπορούμε να αντέξουμε. Μας δίνει τον σταυρό που εμείς μπορούμε να σηκώσουμε. Ούτε γραμμάριο παραπάνω ή παρακάτω...Ξέρει Αυτός. Έχει το σχέδιό Του.

      Υ.Γ. Εύχομαι γρήγορα να με θυμηθείς...
      Ε.Ο.

      Διαγραφή

Εσεις τι λετε?