«Χριστέ, δεν σε θέλουμε στην πόλη μας».
Μήπως και στις ημέρες μας δεν ακούγεται η ίδια πρόταση, η ίδια έκκληση;
Χριστέ, δεν σε θέλουμε στην πόλη μας, στο μαγαζί μας, στο σπίτι μας, στην καρδιά μας!
Στην εποχή την οποία βρισκόμαστε, στην εποχή της αποστασίας, ο άνθρωπος έχει αποστασιοποιηθεί, από τον Θεό.
Χριστέ δεν σε χρειαζόμαστε, δεν θέλουμε τον νόμο σου, δεν μπορούμε να ζήσουμε με το Ευαγγέλιό Σου, δεν αντέχουμε τα μη και τα όχι του ευαγγελικού νόμου.
Δεν σε θέλουμε ούτε καν στην σκέψη μας.
Και σκεφτείτε, πόσοι από μας στο εικοσιτετράωρο, μιλούμε για τον Χριστό και πόσοι από μας σκεφτόμαστε τον Χριστό, πόσοι από μας αισθανόμαστε κατά την διάρκεια της ημέρας την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τον Χριστό, να προσευχηθούμε και να εναποθέσουμε τα προβλήματά μας στον Κύριο, λέγοντας ένα ευχαριστώ για ό,τι καλό και αγαθό μας έδωσε, αλλά και να τον παρακαλέσουμε να μας διαφυλάξει από κάθε κακό.
Και εμείς διώχνουμε από την καρδιά μας τον Χριστό, αλλά και από το σπίτι μας.
Δεν θέλουμε να βασιλεύει στο σπίτι μας ο Χριστός.
Δεν θέλουμε το οικογενειακό δίκαιο να στηρίζεται στο σύνταγμα του Ευαγγελίου.
Δεν θέλουμε ο Χριστός να ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά.
Όλοι μας έχουμε αυτονομηθεί.
Θα ζήσουμε όπως θέλουμε.
Αυτό είναι το πνεύμα μας.
Θεέ, δεν υπάρχεις!
Και αν υπάρχεις θα σε γκρεμίσουμε.
Και αυτονομημένοι θα ζήσουμε όπως μας αρέσει.
Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο βρίσκεται σήμερα η κοινωνία μας.
Αυτονομημένοι από τον Θεό και καταπατώντας τον νόμο του Θεού, γευόμαστε τους καρπούς της ανομίας και της παραβάσεως του θεϊκού νόμου.
Ο φόβος έκανε τους Γαδαρηνούς να εξέλθουν και να πουν στον Χριστό «δεν σε θέλουμε στην πόλη μας» και ο Κύριος δεν μπήκε.
Αλλά και στις μέρες μας η ανθρωπότητα έχει αποξενωθεί από τον Θεό.
