* ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟ?

Αγαπαμε τον Χριστο?

Αν τον αγαπουσαμε, πανω απο ολα θα αγαπουσαμε και τον διπλανο μας,θα μιλουσαμε με τον γειτονα μας,θα νοιαζομασταν και τον συνανθρωπο μας...

Ολα αυτα στις περισσοτερες περιπτωσεις συμβαινουν στην καθημερινη μας ζωη.

Μας νοιαζει ο εαυτος μας,μας νοιαζει το ΕΓΩ μας και τιποτε παραπανω.

Η διδασκαλια του Ιησου Χριστου μας τα παρεχει ολα ετσι ωστε να ζησουμε ζωη χαρισαμενη επι της γης,αλλα σημερα ποιος ειναι ευτυχισμενος πανω στην γη?

Τον ακουμε ομως?

Θελουμε να τον ακουμε?

Θελουμε να ακουμε για Χριστο σημερα?

Δυστυχως σημερα σπανια να ακους για Χριστο σε συζητησεις μεταξυ ανθρωπων,και αν καποιος τολμουσε να πει λεξη για τον μοναδικο σωτηρα των ψυχων μας...θα τον ειχαν αποστομωσει αμεσως.

Εμεις θα μιλαμε και σε οποιον αρεσουμε.

Το να μιλαμε για Χριστο δεν ειναι ντροπη,αλλα ειναι ομολογια πιστεως.

* ΚΑΤΙ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ...

Κατα τον Κυριακατικο Εκκλησιασμο διαπιστωσα το ποσο κουρασμενος ειναι ο κοσμος σε οτι αφορα την σχεση με τον ουρανιο Πατερα μας.

Ο κοσμος,οι ''ευλαβεις πιστοι'' δεν εχουν διαθεση να σηκωθουν απο τις καρεκλες τους,βολευτηκαν για τα καλα εκει φαινεται...

Ουτε στο ''Πιστευω'' να σηκωθουν,ουτε ακομη την ωρα που μεταλαμβανουν Σωμα και Αιμα Χριστου οσοι ''Αξιως Μεταλαμβανουν''.

Δεν γνωριζουν ποτε επιτρεπεται να καθονται και ποτε να μενουν ορθιοι κατα την διαρκεια της λειτουργιας,ειναι και αυτο ενα θεμα απο την απειρια του κοσμου πανω στα εκκλησιαστικα και λειτουργικα θεματα.

Οι Ιερεις πρεπει να εξηγουν στον κοσμο με τετοιο τροπο ωστε και ο αγραμματος λαος να καταλαβαινει,εννοω στα χωρια που υποτιθεται ο κοσμος ειναι καπως λιγοτερο μορφωμενος απο τις αστικες περιοχες.

Αν δεν ενδιαφερθει ο Ιερεας του χωριου να διδαξει τον λαο τοτε ποιος θα τους διδαξει?

Ποιος θα τους εξηγησει τι σημαινουν ολα αυτα που συμβαινουν μεσα στην Εκκλησια?

Για ποιον λογο παμε στην Εκκλησια?

Ποιον σκοπο εχει ο Εκκλησιασμος?

Πως πρεπει να κανουμε σωστα τον τυπο του σταυρου?

Ειναι πολλες οι ευθυνες του καθε Ιερωμενου να διδαξει στον λαο τα περι πνευματικης και χριστιανικης ζωης,πρεπει καθε Ιερωμενος να ειναι και ενας Χρυσοστομος,ενας Πατροκοσμας οσο μπορει ο καθενας να βοηθαει στην ενημερωση των πιστων.

Ειναι πολυ λυπηρο να βλεπουμε λαους Ορθοδοξους οι οποιοι χαρη σε μας τους Ελληνορθοδοξους γινανε και αυτοι Ορθοδοξοι,να ειναι ενημερωμενοι,να ξερουν τι κανουν και πως το κανουν,να εχουν απεραντο σεβασμο στον ουρανιο Πατερα μεσα και εξω απο τις Εκκλησιες και εμεις να μην θελουμε ουτε για Χριστο να ακουμε,ουτε να θελουμε μια απλη αλαδωτη νηστεια να κανουμε...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ,ΘΕΛΗΣΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ.

Ετσι θα θυσιασουμε και την ιδια μας την ζωη για τον σωτηρα των ψυχων μας ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ???

* ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΙΣ...

-Αν κανεις το καλυτερο που μπορεις ακομη και οταν εισαι αποθαρρυμενος.

-Αν ακουσεις προτου κρινεις σε οικογενειακους καυγαδες.

-Αν σκεφτεις προτου μιλησεις οταν εισαι ταραγμενος.

-Αν αποφυγεις να πεις τα οικογενειακα σου σε τριτους.

-Αν φερθεις με μεγαλοψυχια σε εναν εχθρο και ισως στο γειτονα της διπλανης σου πορτας.

-Αν αρνηθεις να δωσεις προσοχη και να ακουσεις τις κακογλωσσιες του ενος και του αλλου.

-Αν κρατησεις τις αρχες σου στις σχεσεις σου με τα παιδια σου.

-Αν ζητησεις συγνωμη για καποιο λαθος σου ακομα και απο το παιδι σου.

-Αν εισαι παντα τιμιος στος δοσοληψιες σου με τους αλλους.

-Αν ξοδευεις χρονο με τα παιδια σου.

* ΘΕΛΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ Η' ΚΟΛΑΚΕΣ?

Ολοι μας έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε ως άνθρωποι μέσα στην κοινωνία... Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον διαβεβαιώνει από τα πανάρχαια χρόνια ο ίδιοις ο Θεός... Ετσι μέσα στην καθημερινότητα προσπαθουμε να έχουμε και φίλους,δηλαδή ανθρώπους που θα είναι κοντά μας στις χαρές και τις λύπες... Πολλές φορές όμως βλέπουμε ότι οι φίλοι μας για να μη μας κακοκαρδίσουν δεν μας λένε την αληθεια... Λένε στους άλλους τα ελαττώματά μας,και σε μάς τα προτερήματά μας... Αποτέλεσμα δεν διορθωνομαστε ποτέ... Ο Χριστός έχει και σε αυτό το ζήτημα τη λύση,την έδειξε ο ίδιος με το παράδειγμά του,οταν είπε ότι δεν είναι άξιος για μαθητής μου όποιος δεν απαρνηθεί τα πάντα για μένα... Δεν είναι δυνατόν να έχουμε για φίλους ανθρώπους που στις χαρές είναι κοντά μας,αλλά στη λυπη φεύγουν μακριά... Η διαπομπεύουν τη ντροπή μας και πολλαπλασιάζουν τον πόνο μας...Αυτοι δεν είναι γνήσιοι φίλοι,είναι εχθροί μας,και άνθρωποι που δε γνωρίζουν τι σημαίνει φιλία και τι σημαίνει αγάπη... Ανθρωποι μακριά οπωσδήποτε από το Χριστό το μόνο διδάσκαλο της αληθινής φιλιας και το μόνο φίλο όλων των ανθρώπων όπου γής... Αν τύχει να απογοητευθούμε από κάποιο φίλο τι να κάνουμε ? Οχι φυσικά να πέσουμε στην απελπισία...δεν ειναι αυτη η λύση... Η λύση είναι να σκεφθούμε τι έγινε,σε τί φταίξαμε εμείς ,σε τί ο άλλος,και να δοξάσουμε το Θεο που μάς γλύτωσε από μια περιπετεια που άγνωστο που θάφτανε και τι πρόσθετα προβλήματα ίσως δημιουργούσε... Και φυσικά να παρακαλέσουμε τον Αιώνιο Φίλο,τον Ιησου Χριστό να μας παρουσιάσει γνήσιους φίλους,τέκνα και αδελφούς δικους του,που θα γεμίζουν τη ζωή μας με πνεύμα Χριστού

* ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ...

...Eκείνο που φαίνεται, παρ’ όλη την πληθώρα των γνώσεων, είναι ότι η εφηβεία είναι ένα μεταβατικό στάδιο, από την παιδική στη νεανική ηλικία.

Xαρακτηρίζεται από υπερβολικό συναίσθημα, αστάθεια, μειωμένη λογική, μιμητισμό, αναρχισμό, πολλή ευαισθησία, αμφισβήτηση των πάντων, συνεχή αλλαγή αποφάσεων κτλ.

Eίναι, δηλαδή, η εφηβική ηλικία μια κρίσιμη καμπή στη ζωή του ανθρώπου.

Aν καταφέρετε να περάσετε αυτή την καμπή χωρίς απώλειες, ανέγγιχτοι και καθαροί, θα έχετε επιτύχει την πρώτη και μεγαλύτερη νίκη της ζωής σας.

Γιατί η ζωή σας είναι γεμάτη από μάχες που είσαστε αναγκασμένοι να τις δώσετε.

Θα θέλετε να είστε νικητές κι όχι νικημένοι.

Όμως, όπως κάθε νίκη, έτσι κι αυτή χρειάζεται αγώνα και προετοιμασία.

Γι’ αυτό, σ’ αυτή την ηλικία, στ’ άγουρα χρόνια, δεν πρέπει να τσιλιμπουρδίζετε και να δημιουργείτε επιπόλαιες σχέσεις που θα στιγματίσουν το μέλλον σας, ούτε και να λαμβάνετε σοβαρές και δεσμευτικές αποφάσεις, αλλά να περιμένετε τα ώριμα χρόνια, που θα έχει επιτευχθεί σιγά σιγά η ισορροπία συναισθήματος και λογικής.

Oι ιδιαίτερες φιλίες μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, στην εφηβική ηλικία, είναι επικίνδυνες και γι’ αυτό αχρείαστες, γιατί δημιουργούν το λιγότερο τραυματικές εμπειρίες και ψυχικά προβλήματα, που δυστυχώς είναι συνοδευτικά όλης της υπόλοιπης ζωής.

H εφηβική ηλικία είναι η ηλικία του αγώνα και του ηρωισμού για την προάσπιση των αξιών της εγκράτειας και της αγνότητας και το κτίσιμο ενός αδαμάντινου χαρακτήρα, που θα είναι η βάση μιας όχι εύκολης αλλά αληθινά όμορφης, χαρούμενης κι ευτυχισμένης ζωής.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ,ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ.

* ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ...

Κάποια κυρία που εξομολογούνταν για πρώτη φορά σ’ αυτόν, του είπε στο τέλος:

- Εγώ, πάτερ μου, θα προτιμούσα να εξομολογούμαι σε κάποιον Πνευματικό που είναι γέρος και τυφλός…

Και ο Γέροντας με ετοιμότητα:

- Αν ήταν και κουφός, ακόμη καλύτερα!

ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...

- Ποιος νηστεύει καλύτερα , πάτερ, σε περίοδο νηστείας, αυτός που τρώει δυο πιάτα ανάλαδη φασουλάδα, χαλβά κ.λπ. ή αυτός που τρώει ένα αυγό σφικτό;

- O πρώτος!

Ο δεύτερος κάνει απλώς δίαιτα.

* ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

Χριστιανός, πιστός δηλαδή ακόλουθος του Ιησού Χριστού, δεν γίνεται κάποιος αυτόματα επειδή γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς ή επειδή έχει βαπτιστεί σαν μωρό, αλλά τότε μόνο όταν σε μια στιγμή της ζωής του συνειδητοποιεί ότι είναι αμαρτωλός και με μετάνοια ζητάει συγχώρηση από το Θεό, με βάση τη θυσία του Χριστού γι αυτόν επάνω στο σταυρό.

Εκείνη τη στιγμή το Aγιο Πνεύμα του Θεού τον αναγεννάει, εμφυτεύοντας μέσα του μια νέα πνευματική φύση.

Γι αυτό ο άνθρωπος αυτός θέλει από εκείνη τη στιγμή και μετά, να κάνει το θέλημα του Θεού στη ζωή του.

Για να γίνει όμως αυτό μια πραγματικότητα, ο πιστός πια άνθρωπος πρέπει να κάνει αυτό που οι Γαλάτες πιστοί είχαν κάνει δηλαδή

Όμως δεν αρκεί το γεγονός ότι σε μια στιγμή έχουμε σταυρώσει τα πάθη μαζί με τις κακές μα επιθυμίες, αλλά πρέπει από εκείνη τη στιγμή και μετά να τα έχουμε σταυρωμένα συνεχώς. Τότε μόνο παραμένουν νεκρά. Γι αυτό ο ίδιος ο αποστολος γράφει στους Κολοσσαεις, που ήδη ήταν πιστοί του Κυρίου: «Νεκρώστε, λοιπόν, τα γνωρίσματα της γήινης φύσης σας: την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, η οποία είναι ειδωλολατρία». Νέκρωση ως προς τα πάθη σημαίνει επιπλέον, ότι από εκείνη τη στιγμή και μετά παίρνω ως άτομο ορισμένα πρακτικά μέτρα για να μην παρασυρθώ ξανά σε αυτά.

Η σταύρωση και η νέκρωση κάθε πάθους και κάθε κακής επιθυμίας μας σημαίνει, επαναλαμβάνω, ότι λαμβάνουμε στη συνέχεια ορισμένα μέτρα, ώστε να μην μπούμε οι ίδιοι στον πειρασμό, κάτι που εξάλλου ζητούμε από το Θεό να μην γίνει σε μας όταν λέμε στην προσευχή μας το «Και μη μας αφήσεις να μπούμε σε πειρασμό, αλλά προστάτεψέ μας από τον πονηρό»

* ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Κάποιος Αναχωρητής, από αμάθεια πιο πολύ, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως ο Άγιος Άρτος, που μεταλαμβάνουμε, είναι αυτό το Σώμα του Κυρίου.

Οι Γέροντες που το έμαθαν, τον φώναξαν κι επιχείρησαν να του εξηγήσουν την ορθή άποψη της Εκκλησίας για τα Άχραντα Μυστήρια, ώστε να τον βγάλουν από την πλάνη του.

Εκείνος όμως δεν ήθελε με κανένα τρόπο να πειστεί.

Οι Πατέρες τον άφησαν, αλλά έκαναν προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να καταλάβει την αλήθεια για να μη χάσει τους κόπους του.

Μια Κυριακή ο Αναχωρητής παρακολούθησε τη Θεία Λειτουργία μαζί με δυο από τους Γέροντες από το Άγιο Βήμα του ναού της σκήτης.

Τη στιγμή που ο Ιερέας πήρε στα χέρια του το πρόσφορο, για να προσκομίσει, είδαν κατάπληκτοι ένα Βρέφος ξαπλωμένο πάνω στην Αγία Τράπεζα.

Κι όταν άρχισε να διαμελίζει τον Άρτο, φάνηκε Άγιος Άγγελος πάνω από το Θυσιαστήριο, κρατώντας μάχαιρα στα χέρια του. Διαμέλιζε κι αυτός, συγχρόνως με τον Ιερέα, το Θείο Βρέφος κι έχυνε το Αίμα Του στο Άγιο Ποτήριο.

Ο πλανεμένος Αναχωρητής ταράχτηκε από το φοβερό εκείνο θέαμα.

Η ταραχή του όμως μεταβλήθηκε σε τρόμο, που τον συγκλόνισε ολόκληρο, όταν ύστερα από λίγο, που πήγε να κοινωνήσει, είδε στον Άγιο Ποτήριο ανθρώπινη σάρκα βαμμένη στο αίμα. Κλαίγοντας τότε ομολόγησε την πλάνη του και παρακάλεσε τον Κύριο να σκεπάσει με τη Χάρη Του τα Θεία Μυστήρια για να τολμήσει να κοινωνήσει.

Έτσι είδε πάλι Άρτο και Οίνο μέσα στο Άγιο Ποτήριο.

* ΕΞΥΠΝΟΣ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ

Ένας πάμπλουτος Εβραίος είχε 3 γιους.

Κάποτε αρρώστησε βαριά, και καθώς ένοιωθε ότι πλησίαζε το τέλος του, κάλεσε κοντά τα παιδιά του και τους είπε:

- "Αγαπημένα μου παιδιά, νοιώθω ότι πλησιάζει το τέλος.

Να έχετε την ευχή μου, αλλά όταν πεθάνω, θέλω να μου βάλετε μερικά χρήματα στο φέρετρο, έτσι ώστε εκεί που θα πάω να έχω κι εγώ λίγα λεφτά για τις ανάγκες μου".

Πεθαίνει λοιπόν, και στη κηδεία του στέκονται οι οικείοι του μπροστά στο φέρετρο.

Σκύβει τότε η μητέρα στον πρώτο γιο και λέει: "Πρέπει να εκπληρώσεις την επιθυμία του πατέρα σου".

Βγάζει ο πρώτος τότε ένα εκατομμύριο από την τσέπη του και το ρίχνει στο φέρετρο.

Το βλέπει ο δεύτερος, βγάζει και αυτός ένα εκατομμύριο και το ρίχνει στο φέρετρο .

Τότε ο τρίτος γιος βγάζει το μπλοκ των επιταγών, κόβει μια επιταγή τριών εκατομμυρίων, τη ρίχνει στο φέρετρο παίρνοντας πίσω τα δύο εκατομμύρια, και λέει:

-"Καλοφάγωτα πατέρα τα λεφτά εκεί που θα πας"...

* ΠΩΣ ΝΤΥΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ...

Πρεπει και η ενδυμασία μας στο ναό να είναι καλή από κάθε πλευρά.

Να είναι κόσμια και όχι εξεζητημένη.

Γιατί το κόσμιο είναι σεμνό, ενώ το εξεζητημένο είναι άσεμνο. Αυτό ακριβώς μας παραγγέλλει και ο απόστολος Παύλος, όταν λέει: «Θέλω να προσεύχονται οι άνδρες σε κάθε τόπο, σηκώνοντας προς τον ουρανό χέρια όσια, χωρίς οργή και δισταγμό ολιγοπιστίας.

Επίσης και οι γυναίκες να προσεύχονται με αμφίεση σεμνή, στολίζοντας τον εαυτό τους με σεμνότητα και σωφροσύνη, όχι με περίτεχνες κομμώσεις και χρυσά κοσμήματα ή μαργαριτάρια ή ενδύματα πολυτελή, αλλά με ό,τι ταιριάζει στις γυναίκες που λένε ότι σέβονται το Θεό, δηλαδή με καλά έργα».

Αν, λοιπόν, απαγορεύει στις γυναίκες εκείνα που είναι απόδειξη πλούτου, πολύ περισσότερο απαγορεύει όσα κινούν την περιέργεια, όπως τα φτιασίδια, το βάψιμο των ματιών, το κουνιστό βάδισμα, τα παράξενα ρούχα και τα παρόμοια. Τι λες, γυναίκα;

Έρχεσαι στο ναό να προσευχηθείς, και στολίζεσαι με χρυσαφικά και χτενίζεσαι επιτηδευμένα; Μήπως ήρθες για να χορέψεις;

Μήπως για να λάβεις μέρος σε γαμήλια γιορτή;

Εκεί έχουν θέση τα χρυσαφικά και οι πολυτέλειες,εδώ δεν χρειάζεται τίποτα απ’ αυτά.

Ήρθες να παρακαλέσεις το Θεό για τις αμαρτίες σου.

Τι στολίζεις, λοιπόν, τον εαυτό σου;

Αυτή η εμφάνιση δεν είναι γυναίκας που ικετεύει.

Πώς μπορείς να στενάξεις, πώς μπορείς να δακρύσεις, πώς μπορείς να προσευχηθείς με θέρμη, έχοντας τέτοια αμφίεση;

Θέλεις να φαίνεσαι ευπρεπής;

Φόρεσε το Χριστό και όχι το χρυσό.

Ντύσου την ελεημοσύνη, τη φιλανθρωπία, τη σωφροσύνη, την ταπεινοφροσύνη.

Αυτά αξίζουν περισσότερο απ’ όλο το χρυσάφι.

Αυτά και την ωραία την κάνουν ωραιότερη και την άσχημη την ομορφαίνουν.

Να ξέρεις, γυναίκα, πως, όταν στολιστείς πολύ, γίνεσαι πιο αισχρή κι από τη γυμνή, γιατί έχεις αποβάλει πια την κοσμιότητα.

* ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ

Βλεποντας σε απεναντι μου να με κοιτας και να μου ανοιγεις τα χερια σου να με αγκαλιασεις,σαν Πλατυτερα των ουρανων που εισαι, περασαν πολλες σκεψεις απο το λιγοστο μυαλο μου...

Με βοηθησες και με βοηθας καθε μερα,σταθηκες διπλα μου παντα,οποτε σου ζητησα κατι με δακρυα στα ματια μου, το προσφερες με την καρδια σου,και εγω?

Τι σου εχω προσφερει εγω?

Πονο,στεναχωριες,υποσχεσεις που δεν πραγματοποιησα,βλεπεις ...

* ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

H Θεοτόκος ειδοποιήθηκε από άγγελο του Θεού για τον επικείμενο θάνατό της.

Αφού στη συνέχεια ανέβηκε στο όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, κατέβηκε στο σπίτι της.

Εκεί γνωστοποίησε στους γνωστούς της την αναχώρησή της απʼ αυτόν τον κόσμο και ετοίμασε τα της ταφής της.

Γύρω από την κλίνη της Θεοτόκου συγκεντώθηκαν όλοι οι απόστολοι, εκτός από το Θωμά. Δύναμη του Αγίου Πνεύματος με σχήμα νεφέλης τους άρπαξε από τα διάφορα μέρη της οικουμένης, όπου κήρυσσαν και τους συγκέντρωσε στα Ιεροσόλυμα.

«Το δε θεοδόχον αυτής σώμα μετά αγγελικής και αποστολικής υμνωδίας εκκομισθέν και κηδευθέν, εν σορώ τη εν Γεσθημανή κατετέθη, εν ω τόπω επί τρεις ημέρας η των αγγέλων χοροστασία και υμνωδία διέμεινεν άπαυστος.

Μετά δε την τρίτην ημέραν της αγγελικής υμνωδίας παυσαμένης, παρόντες οι απόστολοι, ενός αυτοίς απολειφθέντος (του Θωμά που έλειπε) και μετά την τρίτην ελθόντος και το θεοδόχον σώμα προσκυνήσαι βουληθέντος, ήνοιξαν την σορόν. Και το μεν σώμα αυτής το πανύμνητον ουδαμώς ευρείν ηδυνήθησαν, μόνα δε αυτής τα εντάφια κείμενα ευρόντες και της εξ αυτών αφάτου ευωδίας εμφορηθέντες (= γέμισαν από την ανείπωτη ευωδία που έβγαζαν) ησφάλισαν την σορόν». (Ιωάννου Δαμασκηνού)

Ο Υιός της που είχε σαρκωθεί από αυτήν, είχε δεχτεί στους ουρανού το άχραντο σώμα της και την αγία της ψυχή.

Την ευσεβή αυτή παράδοση της Εκκλησίας μας συνοψίζει άριστα το εξαποστειλάριο της εορτής της Κοιμήσεως, «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεσθημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα».

* ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Μαζι με τους Αποστολους ηταν κι ο αγιος Διονυσιος ο Αρεοπαγιτης, ο διδασκαλος του αγιος Ιεροθεος, ο αποστολος Τιμοθεος κι αλλοι ιεραρχαι, καθως κι ο αποστολος Παυλος.

Εκει δεν μπορουσε να ξεχωρισει κανεις ποια ητανε δακρυα λυπης και ποια δακρυα χαρας, που εσταζαν πλουσια απ' τα ματια των αγιων Αποστολων.

Η Παναγια τους αποχαιρετα ολους, προσευχεται με θερμες δεησεις και ικεσιες στον Υιο και Θεο της, για την ειρηνη του κοσμου και για την ενδυναμωση των Αποστολων, και ανακλινεται στο νεκροκρεββατο που η ιδια πριν λιγο ειχε ετοιμασει.

Ευλογει τους Αποστολους και παραδινει την παναγια ψυχη της στα χερια του Υιου της, που κατεβηκε να την παραλαβει - οπως εικονιζει το θαυμα η βυζαντινη αγιογραφια, που δειχνει το Χριστο ν' ανεβαζει σαν νηπιο στον ουρανο την ψυχη της Παναγιας.

Τοτε οι Αποστολοι, αφου της εψαλαν τα επιταφια εγκωμια, σηκωσαν το νεκροκρεββατο και με λαμπαδες και υμνους εξοδιους, κινησαν να ενταφιασουν το θεοδοχο σωμα της Θεομητορος στη Γεθσημανη.

Την ακολουθια συνοδευαν απο ψηλα οι μελωδικες φωνες των αγγελων.

Μονο οι φθονεροι Εβραιοι δε βαστουσαν να βλεπουν και ν' ακουνε τοσα θαυματα, και σκεφτηκαν να γκρεμισουν και να μολυνουν το νεκροκρεββατο της Παναγιας.

Δεν προφτασαν ομως να προχωρησουν στη σατανικη τους επιχειρηση και τυφλωθηκαν ολοι τους.

Ενας μαλιστα, που πλησιασε το παναγνο σωμα της Παναγιας αφησ' εκει κομμενα, στη στιγμη, τα χερια του.

Μονον αργοτερα, σαν μετανοησαν ειλικρινα και πιστεψαν, ειδαν το φως οι τυφλοι κ' ελαβε παλι τα κομμενα χερια του ο Ιεφονιας.

Σαν εφθασαν στη Γεθσημανη οι Αποστολοι, ενταφιασαν με πολλες τιμες το πανσεπτο σκηνος της Θεοτοκου κ' εμειναν εκει επι τρεις ημερες, ακουγοντας μερα και νυχτα τους υμνους που εψελναν ακαταπαυστα οι φωνες των αγγελων.

Απ' την κηδεια ελειπε, κατα θειαν οικονομια, ενας απο τους αγιους Αποστολους (πολλοι λεγουν πως αυτος ητανε παλι ο αποστολος Θωμας), που ηρθε την τριτη μερα, πολυ λυπημενος που δεν αξιωθηκε να ιδει κ' εκεινος, εκεινα που ειδαν ολοι οι αλλοι Αποστολοι.

Τοτε ανοιξαν τον ταφο για να προσκυνησει το σωμα της Θεοτοκου και ο καθυστερημενος Αποστολος.

Αλλα με θαυμασμο και απορια ολοι τους αντικρυσαν τον ταφο αδειανο!

Δεν υπηρχαν παρα μονο τα ενταφια σπαργανα οπως και στο Χριστο, δηλ.τα νεκροσεντονα.

Γονατισαν οι Αποστολοι και προσκυνησαν τον κενο ταφο της Παναγιας, που ειχε μετασταθει, και ειχε αναληφθει στον Ουρανο.

* ΑΣ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ...

Ο Θεός είναι το άκρο αγαθό, πού πρέπει ν' αγαπάμε, ενώ η αμαρτία το άκρο κακό, πού πρέπει να σιχαινόμαστε και να μισούμε. Ο Θεός είναι εν' απέραντο πέλαγος τελειότητας, ενώ η αμαρτία είναι μια απύθμενη άβυσσος κακίας. Ο Θεός είναι αγαθό άπειρα καλύτερο απ' όλα τ' αγαθά, ενώ η αμαρτία είναι κακό άπειρα χειρότερο απ' όλα τα κακά. Η αμαρτία είναι η μεγαλύτερη τερατωδία και της τωρινής και της μέλλουσας ζωής. Ο Θεός δεν γνωρίζει κακό πιο φοβερό και πιο ενάντιο στη μεγαλειότητα και την αγαθότητα Του, από την αμαρτία. Και δεν μισεί τίποτ' άλλο, παρά μόνο την αμαρτία. Ο άδης, αν έφευγε απ' αυτόν η αμαρτία, δεν θα ήταν άδης πια αλλά παράδεισος. Κι αν η αμαρτία έμπαινε στον παράδεισο, δεν θα ήταν πια παράδεισος άλλ' άδης. Τόσο πικρό και δραστικό είναι το φαρμάκι της αμαρτίας! Ας γνωρίσουμε λοιπόν την αθλιότητα μας και ας ταπεινωθούμε βαθιά. Ας ευχαριστήσουμε τον εύσπλαχνο Θεό, πού μας δίνει το χέρι Του και μας βοηθάει ν' αγωνιστούμε. Ας ενεργοποιήσουμε, τέλος, και τη δική μας θέληση, γιατί αν αυτή δεν ενωθεί με την ευσπλαχνία του Θεού, δεν είναι δυνατό ν' απαλλαγούμε από την αμαρτία. Πρέπει να χρησιμοποιούμε πάντα δυναμικά τη θέληση μας, παρακαλώντας το Θεό να τη γιγαντώνει με τη χάρη Του, για ν' αντιστεκόμαστε αποτελεσματικά στο κακό. ένας χριστιανός, φωτισμένος από τη λογική και την πίστη, δεν μπορεί παρά να μισήσει την αμαρτία. Aς ντραπούμε για ό,τι κακό κάναμε ως τώρα, και ας αποφασίσουμε να μεταχειριζόμαστε πια μόνο για το καλό το σώμα μας, πού μας πλάνεψε και μας έριξε. Ας ζητήσουμε, τέλος, από το Θεό να μας χαρίσει δάκρυα και πνεύμα αληθινής μετάνοιας. Ας συλλογιστούμε όμως και το κακό πού θα μας προξενήσει η αμαρτία στο μέλλον, δηλαδή την αιώνια κόλαση. Αν δεν αντέχουμε ούτε για μια στιγμή να μας αγγίξει λίγη φωτιά, πού όταν συγκριθεί με τις φλόγες του άδη είναι σαν φωτιά ζωγραφιστή, πώς θ' αντέξουμε να κατακαιγόμαστε μέσα στις αιώνιες φλόγες; Ας συλλογιστούμε, πόσο φοβερό πράγμα είναι να στερηθεί κανείς για πάντα ένα Θεό αγάπης και ελέους, πού φροντίζει να κάνει αιώνια ευτυχισμένη μια ψυχή. Ας αποφασίσουμε λοιπόν ν' αντισταθούμε με γενναιότητα στους πειρασμούς, πού μας φέρνει ο διάβολος για να μας ρίξει στην αμαρτία. Κι αν χρειαστεί όχι μια, αλλά χίλιες ζωές να θυσιάσουμε, φτάνει να μην υποκύψουμε. Ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας δυναμώσει με τη χάρη Του τόσο, ώστε να χύσουμε το αίμα μας καλύτερα, παρά να Τον πικράνουμε με νέες αμαρτίες.

* ΑΠΟ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ...ΕΝΑ ΣΩΡΟ

Κάθε μέρα για να ζήσουμε πρέπει να φάμε. Με κάθε τρόπο φροντίζουμε ώστε το σώμα μας να δέχεται την αναγκαία τροφή καθημερινά γιατι αλλιώς δεν μπορούμε να ζήσουμε...

Εν τουτοις ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος έχει διπλή φύση,είναι και από υλικό σώμα αλλά και από πνεύμα...

Εν τουτοις η πνευματική τροφή είναι είδος αποστερημένο...

Γιατί όμως ?

Γιατί δεν εκκλησιάζονται όλοι οι αδελφοί μας ?

Θεωρειται αποτυχία για μια χώρα να έχει το 98%του πληθυσμού της αναλφάβητους...

Εδώ έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό αλειτούργητων και δεν ανησυχεί κανένας γι αυτό...

Γιατί όμως ?

Πρώτα πρώτα,ο σημερινός Χριστιανός είναι καλοζωισμένος...θεωρεί περίπου χατήρι στο Θεό το να πάει στην Εκκλησία.

Και αυτό το βλέπουμε διότι μεταχειριζόμαστε χίλιες δυο προφάσεις...

Τη μια μας φταίει η αποσταση του ναού απο το σπίτι μας...που είναι γελοία πρόφαση,γιατί υπάρχουν υποχρεώσεις όπως η εργασία μας που δε βρίσκεται πάντα κοντά στο σπίτι μας,εν τουτοις κάνουμε τα παντα ωστε να πηγαίνουμε καθημερινά και μάλιστα να ξεκινάμε τη δουλειά στην ώρα της...

Στον Εκκλησιασμό γιατί πάμε όποτε το θυμηθούμε ?

Δεύτερον συνάρτηση του πρώτου...

Ξέρουμε και βρίσκουμε χρόνο για τις αμαρτωλές συνήθειες του κόσμου που μας κρατάνε μακριά απο την Εκκλησία το Σάββατο το βράδυ...

Κάθε σαββατοβραδο τα κέντρα γεμάτα,οι τηλεοράσεις σε πλήρη άνθιση,τα ταξίδια επίσης γνωρίζουν άνθηση...την άλλη μέρα ο Χριστός στέκει στην είσοδο παραπονεμένος και μας περιμένει όπως περίμενε τους δέκα λεπρούς...οι δε εννέα που ?

Ρωτάει και σήμερα κάθε απόντα αδικαιολογήτως...

Τρίτον,οι προκαταλήψεις του κόσμου...

Ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε δημόσια ότι είμαστε χριστιανοί.

Να ομολογήσουμε ότι νηστεύουμε,ότι πάμε στην Εκκλησία,ότι ζουμε με κάποιες αρχές και δεν είμαστε αδέσποτοι...

Τέταρτον,και πολλοί πενθούντες χρησιμοποιουν αυτή τη δικαιολογία,το πενθος για να μην πάνε στην Εκκλησία με το σκεπτικό ότι η εκκλησία ειναι κοινωνική εκδήλωση...

Η Εκκλησία κυρίως είναι χώρος που κηρύσσεται η ανάσταση.

Είναι χωρος συνάντησης ζωντανών και κεκοιμημένων...

Αλλά που να τα πει κανεις και ποιος να τα καταλάβει αυτά ?

Οι άνθρωποι σκέπτονται τι βλέπουν με τα μάτια του σώματος και όχι με τα μάτια της ψυχής...

Το μεγάλο συμπέρασμα είναι ότι ο άρχων του κόσμου τουτου βάζει πολλά προσκόμματα στη σωτηρία μας.

Χρέος μας ειναι με θείο φωτισμό και προσευχή να τα υπερπηδήσουμε όλα ώστε να βρουμε το δρόμο που οδηγεί στον ουρανό.

ΑΛΗΘΕΙΑ...ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ?

* ΑΣ ΜΗΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΜΑΣΤΕ...

Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη.

Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.

Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό.

Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ».

Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό.

Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε.

Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο. Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες.

Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός.

Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε.

Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός.

Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

* ΜΠΟΡΟΥΜΕ?

Μερικοι κανόνες για μια ευτυχισμένη οικογένεια.

-Βάλε αντιολισθητικές αλυσίδες στη γλώσσα σου.

-Να λες πάντα λιγότερα από όσα σκέφτεσαι.

-Να είσαι μετρημένος στις υποσχέσεις που δίνεις, αλλά όταν δίνεις κάποια υπόσχεση να την τηρείς όσο κι αν σου κοστίσει.

-Ποτέ μην χάνεις την ευκαιρία να πεις έναν ενθαρρυντικό λόγο σε κάποιον.

-Να επαινείς κάθε καλή πράξη άσχετα από το ποιος την έχει κάνει.

-Δείξε ενδιαφέρον για τους άλλους.

-Κάνε καθέναν που συναντάς να νιώσει πως τον θεωρείς σαν ένα πρόσωπο σπουδαίο.

-Να διατηρείς ανοιχτό πνεύμα σε όλα τα ζητήματα.

-Να συζητάς, αλλά να μη λογομαχείς.

-Είναι δυνατόν να διαφωνείς με έναν τρόπο φιλικό.

-Αφησε τις αρετές σου να φανούν μόνες τους κι απόφυγε να μιλάς για τα ελαττώματα των άλλων.

-Μην παρασύρεσαι σε κουτσομπολιά.

-Κάνε το κανόνα της ζωής σου να μη λες τίποτε παρά μόνο αν είναι κάτι θετικό και ωφέλιμο.

Αληθεια ποσο πολυ θα μας βοηθουσαν ολοι αυτοι οι κανονες στην καθημερινη μας ζωη?

Και ομως αδιαφορουμε,δεν θελουμε να ακουμε κανεναν,ναι αλλα και το τιμημα θα ειναι αναλογο των πραξεων μας.

Ο Θεος ας μας φωτιζει...

* ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΠΕ...

Ένας νεαρός, θέλοντας να υπερηφανευτεί για τη μεγάλη πίστη που είχε στο θέλημα του Θεού, είπε μια μέρα: "Θα ανοίξω τη γραφή μου τυχαία και ότι μου πουν τα εδάφια αυτό και θα πράξω". Ανοίγει λοιπόν τυχαία την Γραφή του σε μια σελίδα του βιβλίου της Γένεσης, και διαβάζει τα παρακάτω: "Και είπε ο Κύριος. Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος... Για αυτό θα αφήσει τον πατέρα και τη μητέρα του και θα ενωθεί με τη γυναίκα του..." Ενδιαφέρον αυτό, σκέφτεται ο νέος.

Για να δούμε τι άλλο έχει να μας πει; Ανοίγοντας πάλι τυχαία τη Γραφή του βρίσκει το σημείο που ο Νώε κατασκεύαζε τη κιβωτό του και διαβάζει: "Το μήκος αυτής θα είναι τριακόσιοι πήχεις, και το πλάτος της πενήντα πήχεις, και το ύψος της τριάντα..."!

* ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΔΙΝΕΙ...

Αν προσεύχεσαι και αγαπάς μην ξεχνάς την προσευχή της αγάπης. Κύριε, Κάνε με ὄργανο τῆς εἰρήνης.

Κάνε στὴ θέση τοῦ μίσους, νὰ βάζω τὴν ἀγάπη.

Στὴ θέση τῆς ὕβρης, νὰ βάζω τὴν συγγνώμη.

Στὴ θέση τῆς πλάνης, νὰ βάζω τὴν πίστη.

Στὴ θέση τῆς διχόνοιας, νὰ βάζω τὴν ἕνωση.

Στὴ θέση τῆς ἀπελπισίας, νὰ βάζω τὴν ἐλπίδα.

Στὴ θέση τῆς λύπης, νὰ δίνω τὴ χαρά.

Κύριε,

Κάνε νὰ μὴ ζητῶ τόσο νὰ παρηγορηθῶ, ὅσο νὰ παρηγορῶ.

Νὰ μὴ ζητῶ τόσο νὰ ἀγαποῦμαι, ὅσο νὰ ἀγαπῶ.

Γιατὶ ὅταν δίνουμε λαβαίνουμε.

Ὅταν λησμονοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τὸν ξαναβρίσκουμε.

Ὅταν συγχωροῦμε λαβαίνουμε τὴν ἄφεση.

Ὅταν ἀποθνῄσκουμε, βρίσκουμε τὴν αἰώνια ζωή.

ΑΜΗΝ

* ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ...

Κύριε,πάλι κοντά Σου προστρέχουμε, όπως σε κάθε δύσκολη και τραγική στιγμή.

Και τώρα που οι φλόγες τύλιξαν την χώρα μας και καίνε την καρδιά μας, κατώδυνοι Σ' εκλιπαρούμε... Ιλάσθητι Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών.

Συγχώρεσε.

Ελέησέ μας. Ποιοι είμαστε το γνωρίζουμε, κι ας μην το ομολογούμε.

Πώς βεβηλώσαμε την χώρα μας, την Αγιοτόκο, αιματοπότιστη πατρίδα μας, κι αυτό το ξέρουμε.

Με θειάφι απ' τον ουρανό θα ταίριαζε να μας κάψεις, όπως τα Σόδομα και την Γομόρρα. Όμως, Κύριε, μην ενεργοποιείς την δικαιοσύνη Σου.

Δώσε μας χρόνο να μετανοήσει ο λαός μας. Παράτεινον το έλεός Σου... Θυμήσου πως η πατρίδα μας στάθηκε παιδί Σου αγαπημένο.

Μυριάδες μάρτυρες Σου πρόσφερε.

Για το όνομά Σου έδωσε μάχες σκληρές. Σ' αγάπησε, Κύριε, η χώρα αυτή, κι ας φαίνεται τώρα πως ζαλισμένη πορεύεται μακριά Σου. Σ' αγάπησε πολύ.

Δικό Σου τόπος είναι. Εδώ το περιβόλι της Παναγίας. Εδώ οι μεγαλόπρεποι βυζαντινοί ναοί. Εδώ τα αναρίθμητα εκκλησάκια. Εδώ οι σεβάσμιοι διάκονοί Σου. Εδώ το πιστό πλήρωμα που κατακλύζει τον Οίκο Σου. Άκουσε τις δεήσεις των ιερέων μας, των μοναχών μας.

Άκουσε την φωνή των μικρών παιδιών. Άκουσε την οιμωγή της Ελλάδος, που θρηνεί την σάρκα και τα παιδιά της. Κλίνον ουρανούς και κατάβηθι, Κύριε... Δώσε τέλος στην Κόλαση, για να κραυγάσουμε δοξολογητικά: "διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν...".

Αμήν.

* ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΠΕΙΝΑ...ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟ!!!

...Εάν ο άνθρωπος απελπισθεί από κάθε άλλη βοή­θεια και δέσει σφιχτά την ελπίδα του στον Θεό μοναχά, και ταπεινωθεί και δεν λογαριάζει για τίποτα τον εαυτό του, τότε θα νοιώσει να τον σκεπάζει η θεϊκή ευσπλα­χνία και να του δίνει κάποια δύναμη ώστε να μην υπάρ­χει τίποτα πια για να τον φοβερίζει, κι' ούτε καμμιά ανά­γκη για να τον κάνει να τη συλλογισθει. Η είσοδος εις την βασιλείαν του Θεού, που λέει ο Κύριος, και που δεν λέ­γεται με λόγια, γιατί, δεν είναι ένας σαρκικός ενθουσια­σμός της διάνοιας, αλλά μια λύτρωση που γίνεται με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, γι' αυτό και δεν υπάρχουνε και λόγια σε τούτον τον κόσμο με τα οποία να ειπωθεί.

Γι' αυτό ο Κύριος, λέγοντας «βασιλεία του Θεού» ή «βασιλεία των ουρανών», δεν εξήγησε ποτέ τί είναι αυτή η «βασιλεία», αλλά μας δίδαξε μοναχά με τί τρόπο θα την αξιωθούμε. Για να γεννηθεί ο άνθρωπος ο πνευματικός και για να βγει στο φως από το σκοτάδι, είναι ανάγκη να βασα­νισθεί, όπως γίνεται με τη γέννα του σαρκικού ανθρώ­που.

Γι' αυτό λέγει ο Χριστός: «Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν».

Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε καμμιά βοήθεια εκτός από τον Θεό, και σε καμμιά ζωή εκτός από αυτόν, και σε καμμιά άλλη χαρά εκτός από αυτόν, και σε καμ­μιά δικαιοσύνη εκτός από αυτόν, και κρεμιέται με δά­κρυα μονάχα σ' Εκείνον, έχοντας «μονογενή ελπίδα», αυτός βρίσκει έλεος και αναπαύεται από «τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός». Οι άνθρωποι, οι α­μαρτωλοί, μπορεί να ελεηθούνε και να αξιωθούνε για λί­γο αυτή την απελευθέρωση από τη δουλεία της φθοράς, ν' απογευθούνε λίγο από τον ουράνιον άρτον.

Μα ύστε­ρα πάλι, σαν αδύνατοι άνθρωποι που είναι, από αμέλεια ξαναπέφτουνε στις μέριμνες του βίου, και χάνουνε εκεί­νη την ευωδία του μυστικού κόσμου στον οποίον ζήσανε εκείνον τον σύντομον καιρό.

Και ποθούνε θερμά να ξα­ναμπούνε πάλι στην ουράνια εκείνη πολιτεία, και την αναθυμιούνται με δάκρυα, κι' ολοένα ελπίζουνε να την ξαναδούνε.

Κι' απορούνε πώς την χάσανε και πώς καταντήσανε πάλι δούλοι της σαρκός, και θρηνούνε σαν τους πρωτόπλαστους που καθήσανε έξω από τον Παρά­δεισο, μη μπορώντας να ξαναμπούνε μέσα. Πολλοί θα πούνε πως η ζωή μας σήμερα δεν σηκώνει τέτοια καλο­γερίστικα πράγματα.

Μα δεν έχουνε δίκιο.

Οι σημερινοί άνθρωποι, δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι από τη ζωή που ζούνε, ας έχουνε κάθε λογής υλικές αναπαύσεις και ασχολίες.

Ίσα-ίσα σήμε­ρα η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται σε παραζάλη και σε α­γωνία, γιατί είδε καλά πως, ενώ ήλπιζε να πιάσει την ευ­τυχία με την επιστήμη και με την υλική και διανοητική δραστηριότητα, δεν επέτυχε αυτό που ήλπιζε. Υπάρχουνε πολλοί άνθρωποι που διψάνε για αληθινή τροφή της ψυχής.

Μια τέτοια δίψα κατατρώγει εκα­τομμύρια κόσμο, κατά τα λόγια του Προφήτη που λέγει: «Να, έρχονται ημέρες, λέγει Κύριος, και θα στείλω επά­νω στη γη όχι πείνα για ψωμί, ούτε δίψα για νερό, αλλά πείνα του ν' ακούσετε λόγον Κυρίου»...

* Η ΕΥΧΗ...

Η ευχή του Ιησού είναι ένα πανίσχυρο όπλο κατά των λογισμών, δεν είναι όμως μιά αυτοματοποιημένη μέθοδος, που μας απαλλάσει ακαριαία από τους λογισμούς.

Θα μιλούσαμε τότε γιά μαγεία!

Ζητάμε το έλεος του Κυρίου με την ευχή, δε μπορούμε όμως να έχουμε την απαίτηση να βοηθηθούμε αυτόματα, από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι έχουμε δώσει το δικαίωμα στον πονηρό να μας πειράζει!

Με την ευχή, την πίστη μας στο Θεό, την αγάπη μας στο συνάνθρωπο (με το συνολικό μας αγώνα δηλαδή), οχυρώνουμε την καρδιά μας από τους λογισμούς και τους πειρασμούς.

Ο πονηρός θα είναι συνέχεια απέναντί μας (αυτό το ρόλο του παραχώρησε ο Κύριος, μέσα στο σχέδιό Του), εμείς δε θα απογοητευόμαστε, θα συνεχίζουμε να ζητάμε το Θείο Έλεος και να είμαστε σίγουροι πως ο Θεός ακούει!

* Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ...

Το 2005 στην Campinas της Βραζιλίας µια οµάδα από φίλες, µεθυσµένες, πήγαν να πάρουν µια φίλη τους.

Η µητέρα της κοπέλας συνόδεψε την κόρη της στο αµάξι και ήταν τόσο ανήσυχη µε το γεγονός ότι ήταν µεθυσµένες οι άλλες φίλες της και συµßούλεψε την κόρη της κρατώντας της το χέρι - ήταν ήδη καθισµένη µέσα στο αµάξι:''Κόρη µου, πήγαινε µαζί µε το Θεό και ο Θεός θα σε προστατέψει''

Η απάντηση της ήταν: ''Μόνο όταν αυτός (ο Θεός) ταξιδέψει στο πορτ-µπαγκαζ, γιατί εδώ µέσα......είναι ήδη γεµάτο''

Ώρες αργότερα, τα νέα έφτασαν.

Έγινε ένα τραγικό δυστήχηµα στο οποίο όλες σκοτώθηκαν.

Το αµάξι έγινε αγνώριστο και δε ξεχώριζες τι µάρκα ήταν, αλλά η έκπληξη ήταν ότι το πορτ-µπαγκαζ είχε παραµείνει άθικτο.

Η τροχαία είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση το πορτ-µπαγκάζ να µείνει άθικτο!

Προς έκπληξη τους µέσα στο πορτ-µπαγκάζ υπήρχε µια καρτέλα µε αυγά εκ των οποίων κανένα δεν είχε σπάσει!!!

* ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ?

Εισαι Ορθοδοξος Χριστιανος?

Τοτε...

-Τόλμησε να έχεις τις δικές σου πεποιθήσεις αντί να δέχεσαι χωρίς να τις εξετάζεις τις πεποιθήσεις των άλλων. -Τόλμησε να μένεις σταθερός σ' αυτές έστω κι αν οι άλλοι ακολουθούν την πλειοψηφία. -Τολμησε να κάνεις το καλύτερο έστω κι αν οι άλλοι ικανοποιούνται με το μέτριο.

-Τολμησε να εισαι απόλυτα τίμιος όταν οι άλλοι εξαπατούν και αδικούν. -Τολμησε να είσαι απόλυτα ειλικρινής δεχόμενος τα λάθη σου και μη προσπαθώντας να τα επιρρίψεις σε άλλους. -Τολμησε να να ζητήσεις συγνώμη από εκείνους που έχεις βλάψει έστω κι αν είναι αυτό σε βάρος της περηφάνιας σου. -Τολμησε να συγχωρείς εκείνους που σε βλάπτουν χωρία να παρασύρεσαι σε μικρότητες. -Τολμησε να διατηρηθείς καθαρός ηθικά όταν οι άλλοι σε προκαλούν σε μια ανήθικη ζωή. -Τολμησε να λες "όχι" σε αμαρτωλές ευχαριστήσεις που καταστρέφουν το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα. -Τολμησε να κρατήσεις το λόγο σου έστω κι αν αυτό σου κοστίσει. -Τολμησε να αντιστέκεσαι πάντα στο κακό. Ήρωας δε είναι εκείνος που ενδίδει στους πειρασμούς και τις προκλήσεις των άλλων, αλλά εκείνος που τολμά να τους λέει "όχι" και να νικά.

* ΑΥΤΗ ΤΩΡΑ...ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ?

Aς δούμε όμως και μερικές εμπειρίες από «πρώτο χέρι» που, όπως λένε, βοηθούν στην «ομαλή εξέλιξη» των νέων.

«Eίμαι ένα κορίτσι 16 χρόνων και ως πριν δύο μήνες τα είχα με ένα αγόρι, ένα χρόνο μεγαλύτερο από μένα, για δύο χρόνια.

Tο πρόβλημα που με απασχολεί, είναι πως ολοκληρώσαμε τη σχέση μας.

Ό,τι έγινε, έγινε από αγάπη.

Ξέρω πως είμαι μικρή αλλά δε θα το έκανα ποτέ αν δεν τον αγαπούσα.

Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα έτσι και τα πηγαίναμε τόσο καλά, που πίστευα πως θα μέναμε για πάντα μαζί.

Tον τελευταίο καιρό όμως δεν τα πηγαίναμε καθόλου καλά. Δεν περνούσε μέρα που να μην τσακωθούμε, έτσι αυτός μου είπε να τα χαλάσουμε γιατί δεν πήγαινε άλλο.

Eγώ πληγώθηκα πάρα πολύ που τον έχασα.

Tώρα όμως αυτό που με βασανίζει, είναι πως ολοκληρώσαμε τη σχέση μας.

Eίμαι σε πολύ απελπιστική κατάσταση, συνέχεια κλαίω.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Δε θέλω να δημιουργήσω δεσμό με άλλο αγόρι, δε θέλω να βγαίνω έξω, έχει καταστραφεί η ζωή μου.

Πολλές φορές νιώθω πως δεν έχει νόημα η ζωή μου και θέλω να αυτοκτονήσω»...

«Eίμαι 15 χρόνων και αντιμετωπίζω ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Eίμαι 4.5 μηνών έγκυος...

O φίλος μου, 16 χρόνων, θέλει να το κρατήσω, αλλά δεν έχει σκοπό το γάμο. Eν τω μεταξύ η κοιλιά μου άρχισε να φαίνεται, πράγμα το οποίο με ταράζει αφάνταστα. Φοβάμαι ότι θα το μάθουν οι γονείς μου (είναι πολύ αυστηροί) και οι συμμαθητές - καθηγητές μου στο σχολείο.

Tι με συμβουλεύετε να κάνω;».

«Eίμαι ένα κορίτσι 15½ χρόνων.

Mετά από πολλές πιέσεις από το αγόρι μου, έχω δεχθεί να ολοκληρώσουμε τη σχέση μας. Λόγω άγνοιας, δε χρησιμοποιήσαμε καμιά προφύλαξη και τώρα συνέβη το μοιραίο κακό. Eίμαι έγκυος.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Tο αγόρι μου, που είναι 18 χρόνων, από τότε που το έμαθε, με αποφεύγει.

Oι γονείς μου δεν το ξέρουν.

Bρίσκομαι σε απόγνωση.

Nα το κρατήσω ή να κάνω έκτρωση;».

Tαλαίπωρες μικρές κοπελίτσες...

Λέτε: «Ό,τι έγινε, έγινε από αγάπη».

Mα, για ποια αγάπη μιλάτε;

Nομίζετε ότι το ξύπνημα του ενστίκτου, είναι αγάπη;

Ή η αγάπη είναι μια λέξη μόνο;

Ή ακόμη τα χάδια και τα φιλιά είναι οπωσδήποτε αγάπη;

Kαι ένα σωρό άλλα σαλιαρίσματα;

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ''ΑΓΑΠΗΣ''

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Η ''ΑΓΑΠΗ'', ΤΟΤΕ ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ 500.000 ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ?

ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ.

ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΕΕΣ,ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΚΑΘΑΡΗ,ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ,ΑΝ ΧΘΕΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΚΟΠΕΛΕΣ,ΑΥΡΙΟ ΙΣΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ.

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΣΕ ΟΛΑ.

* ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ...

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΝΕΑΡΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΥΘΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.

....Μετά μας ρώτησε ο γεροντας αν διαβάζουμε καθόλου πνευματικά βιβλία.

Η απάντηση δεν μπορούσε παρά να είναι η αλήθεια. Όχι!

Είπε τότε: Θα δώσω αυτό το βιβλίο σε όποιον από σας κάνει τον κόπο να το διαβάσει. (Νομίζω ήταν η Καινή Διαθήκη).

Όπως είναι φυσικό, αρνηθήκαμε ευγενικά, λέγοντας ότι το πιθανότερο είναι να μην το κάνουμε, δεν θα μπορούσε κανείς να υποσχεθεί ότι θα το διαβάσει.

Λέει τότε: Ας το πάρει κάποιος με την προϋπόθεση ότι θα διαβάζει που και που, μία μόνο παράγραφο.

Μα και πάλι φαινόταν, αμφίβολη εξ ημών η τήρηση της δέσμευσης.

Ο γέροντας απτόητος, το δίνει σε έναν μας λέγοντας: Πάρτο εσύ και μια φορά την ημέρα, απλά να το ανοίγεις και χωρίς να διαβάσεις τίποτα, να το ξανακλείνεις αμέσως, αυτό είναι αρκετό.

Είναι πραγματικά απίστευτο!

Αλλά και πάλι δυστυχώς, με κατεβασμένο κεφάλι, ο εν λόγω φίλος, παραδέχτηκε ότι δεν μπορεί ούτε καν αυτό, να το θεωρήσει εφικτό από μέρους του!

Φύγαμε από την καλύβα του γέροντα, αφού μας ευλόγησε σταυρώνοντάς μας με τα δάχτυλά του.

Χωρίς το βιβλίο, αλλά με πολλές σκέψεις και ερωτήματα του ενός στον άλλον και του καθενός προς τον εαυτό του.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!!!

* ΓΙΑΤΙ ΠΟΝΑΜΕ?

Σωματικά πονούν οι άνθρωποι από αρρώστιες, κακουχίες, πείνα. Ψυχολογικά πονούν από κατατρεγμούς, συκοφαντίες, έλλειψη αγάπης και μη ανταπόκριση στην προσφερόμενη σε άλλα προσφιλή πρόσωπα αγάπη, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, ασθένειες και θανάτους προσφιλών ανθρώπων και άλλα αίτια.

Πνευματικά πονούν όσοι αγαπούν τον Θεό και τον άνθρωπο και όμως βλέπουν ότι με τις αμαρτίες τους λυπούν τον Θεό και προσβάλλουν την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο.

Δεν εισήλθε ασφαλώς κατ' ευδοκία Θεού.

Μπήκε κατά παραχώρηση Θεού, όταν ο άνθρωπος με την εγωιστική παρακοή του έχασε την Πηγή της Ζωής, τον Πλάστη του.

Από την άπονο κατάσταση της Θείας Βασιλείας, βρέθηκε σε μία άλλη κατάσταση, στην οποία αφού δεν βασίλευε η αληθινή Ζωή, κυριαρχούσε μια ζωή φθαρμένη, συνυφασμένη με τον θάνατο, τα πάθη και την αμαρτία.

Σ' αυτήν την νέα κατάσταση, ο θάνατος και ο πόνος φαίνονταν να έχουν ένα θετικό νόημα, όπως άλλωστε και οι άλλοι δερμάτινοι χιτώνες με τους οποίους ο Θεός ένδυσε τους πρωτόπλαστους, όταν εκείνοι έφευγαν από τον Παράδεισο, για να τους παρηγορήσει στην εξορία τους.

Ο θάνατος θέτει τέρμα στο κακό, που αλλιώς θα ήταν αθάνατο επί της γης.

Ο σωματικός πόνος ειδοποιεί για την ασθένεια, ώστε να υπάρχει η κατάλληλη θεραπεία.

Οι ιατροί γνωρίζουν πόσο ευεργετικός είναι ο πόνος.

Επίσης, όλων των ειδών οι πόνοι μας βοηθούν να λάβουμε αίσθηση της φθαρτότητας μας και έτσι να γνωρίσουμε τα πεπερασμένα μας όρια γλιτώνοντας από κάθε μορφή αυτοθεοποιήσεως.

Ο πόνος μας βοηθά να αναθεωρήσουμε την πορεία της ζωής μας και να την επαναπροσανατολίσουμε στο σωστό κέντρο της, που είναι ο Τριαδικός Θεός.

Ο πόνος μας βοηθά να λαμπικάρουμε την αγάπη μας προς τον Θεό, ώστε να αγαπούμε τον Θεό όχι γιατί μας δίνει τα δώρα Του (όπως η υγεία, η οικογενειακή ευτυχία κλπ.), αλλά γι' Αυτόν τον Ίδιο.

Ο πόνος μας βοηθά ακόμη να τοποθετηθούμε σωστά απέναντι στους συνανθρώπους μας, τους οποίους πολλές φορές όταν δεν πονάμε, τους καταφρονούμε, τους αδικούμε τους κάνουμε να πονούν με την εγωιστική μας στάση.

Όταν η ηδονή με την οποία απομυζούμε τους συνανθρώπους μας γίνεται οδύνη, καταλαβαίνουμε ότι οι παράνομες ηδονές μας καταστρέφουν.

Πολλές φορές άνθρωποι που πόνεσαν δυνατά βρήκαν δια του πόνου το αληθινό τους πρόσωπο ξεπερνώντας τα προσωπεία, και γι' αυτό ευχαρίστησαν τον Θεό για το δώρο του πόνου, έστω και αν αυτό ήταν μια ανίατος και οδυνηρά ασθένεια.

Άλλοτε πάλι ο πόνος βοηθά και τους ώριμους πνευματικά ανθρώπους να φθάσουν σε υψηλότερες μορφές πνευματικής τελειώσεως, να στηρίξουν και να παρηγορήσου πολλές ψυχές

* ΘΕΛΗΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ.

Υπάρχουν πάμπολλες προσευχές. Όμως η συντομότερη και η δυνατότερη προσευχή είναι : «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Αλλά πως πρέπει να τη λέμε;

Εξ όλης της καρδίας, να πιστεύουμε αυτά που λέμε.

Όταν λέμε «τον αμαρτωλόν», να πιστεύουμε ότι είμαστε οι πιο αμαρτωλοί από όλους τους ανθρώπους.

Και να τη λέμε με ταπείνωση αλλά και με προσοχή, σαν να είναι παρών ο Θεός μαζί μας εδώ. Έτσι θα κατεβή η Χάρη του Πνεύματος επάνω μας.

Εμείς δεν πηγαίνουμε στην Εκκλησία απλά για να διαβάζουμε αλλά για να τρεφόμαστε.

Κάθε λέξη που διαβάζουμε ή ακούμε πρέπει να την αφομοιώνουμε, να την χωνεύουμε.

Αλλιώς τζάμπα διαβάζουμε και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε και δεν μας μένει τίποτε. Χρειάζεται όμως κόπος για την προσευχή και θέληση.

Εξάλλου πρέπει πρώτα να κόψει και να καθαρίσει κανείς τα πάθη του, τα οποία εμποδίζουν την προσευχή.

Γιατί πίσω από τα πάθη κρύβονται οι δαίμονες, τους οποίους η προσευχή «καίει», μάλιστα η Ευχή του Ιησού.

* ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΑΙ?

Δυστυχως λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία,ποσο θλιβερό ειναι!

Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα.

Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση.

Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε.

Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε.

Μα και στα ιπποδρόμια, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή, τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα.

Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση.

Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους.

Όταν όμως πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τούς γίνεται εμπόδιο.

Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι προφήτες ή οι απόστολοι, δεν μπορούν ν'ανοίξουν το στόμα τους.

Για τ'άλογα όμως τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς μπορούν να σε πληροφορήσουν με κάθε λεπτομέρεια.

Είναι κατάσταση αυτή;

Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, και σχεδόν κανένας δεν παρουσιάζεται στο ναό.

Φαίνεται πως η απόσταση παρασύρει τους χριστιανούς στην αμέλεια, ή μάλλον όχι η απόσταση, αλλά η αμέλεια μόνο τους εμποδίζει.

Γιατί, όπως τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν που έχει αγαθή προαίρεση και ζήλο να κάνει κάτι, έτσι και τον αμελή, τον ράθυμο και αναβλητικό όλα μπορούν να τον εμποδίσουν. Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια, κι εσύ λογαριάζεις μια τόσο μικρή απόσταση;

Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, κι εσύ δεν θέλεις ούτε λίγο να κοπιάσεις;

Ο Κύριος πέθανε για χάρη σου, κι εσύ Τον περιφρονείς;

Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, κι εσύ βαριέσαι να έρθεις στο ναό, προτιμώντας να κάθεσαι στο σπίτι σου;

Και όμως, πρέπει να έρθεις, για να δεις το διάβολο να νικιέται, τον άγιο να νικάει, το Θεό να δοξάζεται και την Εκκλησία να θριαμβεύει.

«Μα είμαι αμαρτωλός», λες, «και δεν τολμώ ν'αντικρύσω τον άγιο».

Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος.

Ή μήπως δεν γνωρίζεις, ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο, έχουν διαπράξει αμαρτίες;

Γι'αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη, ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.

«Αφού όμως δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία», θα μου πει κάποιος, «πως μπορώ να έρθω πάλι;».

Ελα να ξανακούσεις τον θείο λόγο,και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις.

Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα, δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη;

Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά, δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά, δεν τη χτυπάει και δεύτερη και Πέμπτη και δέκατη φορά;

Κάνε κι εσύ το ίδιο. Αλλά, θα μου πεις, σ'εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργασθείς.

Δεν είναι εύλογη ούτε τούτη η πρόφαση.

Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα.

Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας.

Και σ'εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του κράτησε μόνο μία.

Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες;

Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα;

Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου, το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας.

Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό.

Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία, και θα φέρεις στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών.

Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο, σκέψου μήπως μ'αυτή σου τη στάση χάσεις τους κόπους πολλών ετών.

Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.

Μα κι αν ακόμα έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι και εξ αιτίας του απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου, και τόσο μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά.

Γιατί τα υλικά πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού, δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή, δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό, δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου,αλλά πολλές φορές, και πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν.

Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία, είναι κτήμα αναφαίρετο και μας ακολουθεί παντού.

«Ναι, αλλά μπορώ», λέει κάποιος άλλος, «να προσευχηθώ και στο σπίτι μου».

Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε.

Βεβαίως, είναι δυνατό να προσευχηθείς και στο σπίτι σου, είναι αδύνατον όμως να προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία, όπου υπάρχει το πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό.

Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου, όσο όταν Τον παρακαλείς ενωμένος με τους αδελφούς σου.

Γιατί στην εκκλησία υπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις απ'όσες στο σπίτι. Υπάρχουν η ομόνοια, η συμφωνία των πιστών, ο σύνδεσμος της αγάπης, οι ευχές των ιερέων. Γι'αυτό, άλλωστε, οι ιερείς προΐστανται των ακολουθιών, για να ενισχύονται με τις δυνατότερες ευχές τους οι ασθενέστερες ευχές του λαού, κι έτσι όλες μαζί ν'ανεβαίνουν στον ουρανό.

Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι, όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιο δυνατοί και εκλύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ευσπλαχνία του Θεού.

Κάποτε ο απόστολος Πέτρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στη φυλακή.

Έγινε όμως θερμή προσευχή από τους συναγμένους πιστούς, κι αμέσως ελευθερώθηκε.

Τι θα μπορούσε, επομένως, να είναι πιο δυνατό από την κοινή προσευχή, που ωφέλησε κι αυτούς ακόμα τους στύλους της Εκκλησίας;

* Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΑΡΧΙΣΕ,ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ...

Η Σαρακοστή της Παναγίας χτυπαει σημερα την πόρτα μας.

Γιατί όμως ?

Ποιος καθόρισε ότι αυτή η και άλλες περίοδοι αποτελουν νηστήσιμες περιόδους μέσα στη χρονιά ?

Η νηστεία ήρθε στο κόσμο μαζί με τον άνθρωπο.

Την αγάπησαν οι άγιοι,οι Απόστολοι,ο ίδιος ο Χριστός.

Και αυτό γιατί είναι βασικό στοιχειο για την ηθική συγκρότηση και τη διαπαιδαγώγηση του σύγχρονου ανθρώπου...Οι αποφάσεις για το ποιές περίοδοι στη διάρκεια του εκκλησιαστικου ετους είναι νηστήσιμες έχουν ληφθεί από τις Οικουμενικές Συνόδους και επομένως με θεία φώτιση.

Είναι χρήσιμή η νηστεία τόσο για να μας προετοιμάζει για τις μεγάλες γιορτές που ακολουθουν όσο και δοκιμασία για το χαρακτήρα μας.

Το θέμα δεν είναι μόνο το αν ακολουθούμε το θέλημα του Θεού,είναι και αν υποκύπτουμε στις ορέξεις μας και στις σαρκικές μας επιθυμίες,η πρώτη των οποιων ειναι η γαστριμαργίά.

Οσοι άνθρωποι λένε όχι στο φαγητό για ορισμένες περιόδους του έτους εκτός του οτι τιμουν τα όσα διδάσκει η Εκκλησία μπορουν να πουν όχι και σε καθένα που θα επιχειρήσει να τους εκμεταλλευθεί και να τους βγάλει απ΄το δρόμο τους.

Εχουμε νηστείες και μονήμερες και πολυήμερες.

Μια εκ των νηστειων αυτών είναι και η Σαρακοστή του Δεκαπενταυγουστου,που είναι σε περίοδο με αφθονία φρούτων και λαχανικών και είναι και άριστη ευκαιρία για αποτοξίνωση.

Το στενόχωρο είναι ότι ο σύγχρονος Χριστιανός είναι καλοζωισμένος.

Εχει φέρει τη θρησκεία στα μέτρα του,δεν είναι έτσι όμως.

Η Εκκλησία έχει κανόνες τους οποιους οφείλουμε να ακολουθουμε αν θελουμε να λεγόμαστε παιδιά του Θεού.

Η νηστεία η σημερινή θα αμοιφθεί άλλωστε σύμφωνα με την υπόσχεση του αψευδους Θεού στη Δευτέρα Παρουσία Του.

Καλή Σαρακοστή και ο Θεός ας μας ελεήσει όλους !