Ζει ο άνθρωπος του αιώνος μας, ομολογουμένως, σε μια φρικτή πνευματική κατάσταση, που τα πράγματα μαρτυρούν, πως έχασε από πάνω του κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Λησμόνησε τον προορισμό του.
Δεν γνωρίζει πού βρίσκεται.
Αγνοεί πού πηγαίνει.
Δεν ξέρει πού θα καταλήξει.
Όλα του είναι μια πορεία από το άγνωστο στο άγνωστο και για το άγνωστο.
Καθολική αμνησία έπαθε ο σύγχρονος άνθρωπος.
Διανοητική παράκρουση βαριάς μορφής τον κατέχει.
Θρησκευτικό και ηθικό σκοτάδι τον χαρακτηρίζει.
Έχασε πλέον την ικανότητα να διακρίνει το άσπρο από το μαύρο, την αλήθεια από το ψέμα, το φως από το σκοτάδι, το ηθικό από το ανήθικο, το δίκαιο από το άδικο, το άγιο από το αμαρτωλό, το πρέπον από το μη πρέπον.
Περνά ο άνθρωπος κρίση φοβερή ως πνευματική ύπαρξη.
Εκεί που πελαγώνει και τα θαλασσώνει, είναι ο θρησκευτικός και ο ηθικός τομέας.
Δούλος και σκλάβος των παθών και των αδυναμιών του ο άνθρωπος λέγει ό,τι περάσει από το μυαλό του, πηγαίνει όπου θέλει.
Κανένας φραγμός.
Κανένας περιορισμός.
Κανένα «μη» και κανένα «όχι».
Τα πάντα ισοπεδώνει η αδίστακτη μπουλντόζα της θελήσεως των ανθρώπων.
Ασυδοσία των πάντων.
Γι’ αυτό και πολλά τα εγκλήματα.
Οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους και τα παιδιά τους γονείς.
Τι φοβερό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εσεις τι λετε?