Ζήτησε φέτος η Εκκλησιαστική μας κοινότητα, αυτό το πανηγύρι να γίνει πανηγύρι προσευχής για όλους εκείνους που βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση και οδήγησαν τη ζωή τους στο θάνατο.
Ξέρετε ότι δεν τους αρμόζει η εκκλησιαστική κήδευση.
Αλλά σας ομολογώ ότι ένα απόγευμα που ήμουνα εφημέριος στο κοιμητήριο, εδώ το μικρό κοιμητήριο της Ηλιούπολης είχαμε τέσσερις κηδείες και οι τρείς ήταν αυτόχειρες.
Δεν το γράφανε στα πιστοποιητικά θανάτου, γιατί αν το γράφανε μπορεί να πέφτανε πάνω σε μένα ή σε κάποιον άλλο που θα ήθελε να είναι τυπικός στον εκκλησιαστικό νόμο και να έλεγε εγώ δεν κάνω την ταφή και την εξόδιο.
Οι τρείς στους τέσσερις, αν είναι δυνατόν, μια Πέμπτη απόγευμα είχαν αυτοκτονήσει.
Σε μια μικρή πόλη, όσο μεγάλη και να είναι η Ηλιούπολη, είμαστε μια μικρή πόλη και έχουμε ένα μικρό κοιμητήριο και κάνουμε τέσσερις κηδείες και οι τρείς να έχουν αυτοκτονήσει;
Δεν φταίω εγώ;
Ευτυχώς δεν ήταν κανένας ενορίτης μας εκείνη τη μέρα από τους νεκρούς, για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου.
Ναι αδερφοί μου ας αρχίσουμε ο κανένας μας με την προσευχή.
Είναι αδάπανη η προσευχή για εκείνους που βρίσκονται στο πένθος εκείνων που αυτοκτόνησαν.
Για εκείνους που έχασαν την ελπίδα τους, για εκείνους που πεινάνε και πονάνε.
Και η προσευχή, είναι το πρώτο βήμα που θα μας οδηγήσει και στη θυσία για τον άλλον, όπως θυσιάστηκε η Αγία Μαρίνα για τον αγαπημένο της.
Ας αγαπήσουμε λοιπόν και εμείς ο ένας τον άλλον, ας ερωτευτούμε τον άλλον βλέποντας στον άλλον τον Χριστό και τότε τα πράγματα θα αλλάξουν.
Τότε δεν θα μας φοβίζει κανένα Γερμανός, κανένας ξένος από εκείνους που θέλουν να καταδυναστεύσουν τη ζωή και το τόπο μας.
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εσεις τι λετε?