Κι έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που ανακαλύπτεις:
Ότι οι άνθρωποι “διψάνε” για αγάπη και ενδιαφέρον.
Ότι εκείνοι που φαίνονται σκληροί και δυνατοί, είναι και οι πιο ευαίσθητοι.
Ότι αξίζει να δώσεις πολλές ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους που συναντάς.
Ότι η αγάπη είναι απλή, μα θέλει κόπο.
Ότι η καλοσύνη και η συγχώρεση είναι ο ομορφότερος δρόμος.
Ότι η ζωή σου δίνει καθημερινά νέες ευκαιρίες και ποτέ δεν είναι αργά για μια καινούρια αρχή.
Ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι ζουν στην αφάνεια παρέα με την ταπείνωση και την πραότητα.
Ότι η προσευχή είναι ο καλύτερος τρόπος για να στείλεις το χάδι σου στους αγαπημένους σου.
Ότι ο Θεός με αγαπάει πολύ και με βοηθάει προκλητικά!
Β.Ζ.
Mπράβο βρε Βάγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά το τελευταίο που είπες δεν το κατάλαβα.Αν θες εξήγησε..
Καταρχήν, όλους μας αγαπάει πάρα πολύ, απεριόριστα πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ήμουν μικρότερη, πίστευα με έναν τρόπο τελείως θεωρητικό, πιο κάτω από χλιαρό, σχεδόν τυπικό.
Μεγαλώνοντας και αντιμετωπίζοντας τη ζωή και τα προβλήματά της, έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζω τον Θεό.
Είναι πιο ουσιαστικός, πιο σοβαρός, με περισσότερο νόημα και ουσία.
Ο Θεός θα μπορούσε να με αφήσει στην παλιά μου κατάσταση.
Όμως, ήθελε να αλλάξω και με τον τρόπο Του, με οδηγεί κοντά Του.
Επιπλέον, με βοηθάει με όλους τους ανθρώπους που φέρνει στο δρόμο μου.
Άλλοι με βοηθάνε και μου δίνουν μαθήματα ζωής και φιλίας.
Άλλοι μου μαθαίνουν την υπομονή και την ταπείνωση.
Αρχίζω και νιώθω πολύ αληθινά αυτό που μου λένε, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας.
Διαβάζοντας βιβλία γερόντων της Ορθοδοξίας, διακρίνω ότι άνθρωποι που έζησαν εκατοντάδες χρόνια πριν από μένα, έγραψαν για πράγματα που τα έχω νιώσει και εγώ.
Μιλάνε για την ματαιοδοξία που πονάει, τον πλούτο που τυφλώνει, την πραότητα που λυτρώνει, την βραδινή προσευχή που γαληνεύει, το Ευαγγέλιο που φωτίζει, την Θεία κοινωνία που σώζει, την Παναγία που ακούει και βοηθάει, τη φύση που ηρεμεί, τη συγχώρεση που λύνει τα πάντα, την αγάπη που ομορφαίνει, την ησυχία που αναζωογονεί, τη μοναξιά που σε φέρνει πιο κοντά σε Εκείνον, την ελεημοσύνη που σου γεμίζει την καρδιά, την ευσπλαχνία που σε γλυκαίνει.
Αλλά και για τον εγωισμό που σε ταράζει, την έλλειψη αγάπης που σε τρελαίνει, την έλλειψη αυτοσεβασμού που σε απελπίζει...
Ο Ernesto Cardenal γράφει: "Δεν νιώθουμε την παρουσία του Θεού, επειδή είμαστε συνηθισμενοι να βιώνουμε έξωθεν ελεύσεις, ενώ αυτή η εμπειρία έρχεται έσωθεν. Νομίζουμε πως αν ο Θεός μας μιλούσε, αυτό θα γινόταν με μια φυσική φωνή που θα χτύπαγε τα αυτιά μας έξωθεν. Αναζητάμε πάντα την αγκαλιά Του, αλλά με τον λάθος τρόπο, στρεφόμενοι προς τα έξω. Τον ακούμε να μας καλεί από μέσα και νομίζουμε ότι είναι ένας ψίθυρος εξωτερικός. Ο Θεός είναι παντού και μας αγκαλιάζει όπως η ατμόσφαιρα".
(Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας)
βάγια
Αυτό το [προκλητικά]ήταν που δεν κατάλαβα αλλά το ανέλυσες με έναν προσωπικό τρόπο συναισθημάτων.Εντάξει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βοηθάει προκλητικά όταν φέρνει στον δρόμο μου ανθρώπους που με βοηθάνε και με αγαπάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν δεν ευλογεί σχέσεις που δεν μου κάνουν καλό.
Όταν δεν μου δίνει πολλά υλικά αγαθά, γιατί ξέρει ότι παρασύρομαι εύκολα από τα χρήματα.
Όταν απαντάει στα ερωτήματά μου, μέσω βιβλίων, ανθρώπων και εμπειριών.
Όταν Του ζητάω ηρεμία και γαλήνη, μου τις προσφέρει.
Όταν προσεύχομαι, μου δίνει την αίσθηση ότι αποδέχεται τις προσευχές μου και έτσι εγώ είμαι πιο ήρεμη.
Το έχεις νιώσει αυτό, ανώνυμε;
Μάλλον κατάλαβα πόσο πολύ σημασία δίνουμε στα γεγονότα της ημέρας ,μου το έχουν πει και άλλοι αυτό.Μιά κοπέλα είχε πειόλη ην ημέρα της πως πέρασε και κάθε πρόσωπο που συναντούσε το θεωρούσε σαν σταλμένο από τον Θεό.Όσα άκουσε από τους άλλους τα πήρε σαν μήνυμα του.Και θεώρησε πως αυτό ήταν ένα μήνυμα γιά εκείνην.Μπορώ να το καταλάβω.Έχω νιώσει άλλα συναισθήματα.Σε μερικά συμφωνώ.πρέπει να φύγω.
ΑπάντησηΔιαγραφή