* ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΛΙΣΤΕΣ...

Πάντα ο άνθρωπος επιδιώκει να βελτιώσει την οικονομική του θέση και να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για τη βελτίωση της ζωής του.

Πάντα το κάνει και πάντα το έκανε...

Η εποχή μας όμως δυστυχώς επιβεβαιώνει το ρηθέν υπό του σωτήρος ημών Ιησού Χριστού :Ουδείς δύναται δυσί κυριοις δουλεύειν...

Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφέντες,και το Θεό και το χρήμα...

Κάποτε οι άνθρωποι αρκούνταν στα λιγα και με αυτά ήταν ευτυχισμένοι...

Δεν υπήρχε το άγχος που υπάρχει σήμερα να τρέξουμε,να κάνουμε πολλά,να προλάβουμε να ρυθμίσουμε και την τάδε υποχρέωση,και τη δείνα ,κοκ...

Κι έτσι η χαρά χάθηκε από το σύγχρονο άνθρωπο,δε βλέπεις πια άνθρωπο να γελάει.

Δε βλέπεις άνθρωπο να είναι ικανοποιημένος με τη ζωή του.

Και αυτό γιατι το κυνήγι του χρήματος μετέτρεψε τον άνθρωπο από φίλο και αδελφό των συνανθρώπων του σε δυνάστη και εκμεταλλευτή τους για το χρήμα...

Το βλέπουμε στην καθημερινή ζωή,που αδέλφια ως προχθές αγαπημένα,μετά το θάνατο των γονέων ούτε καν μιλιουνται για θέματα κληρονομικά...

Το βλέπουμε σε ορισμένους γάμους ,που πολλές φορές πρώτο μέλημα δεν είναι να γίνει μια οικογένεια ευτυχισμένη,αλλά να είναι προσοδοφορο πολύ το επάγγελμα του συζύγου...

Φυσικά δε λέμε ότι ο άνθρωπος που θα διαλέξουμε για σύντροφό μας πρέπει να είναι άνεργος...

Αλλά ας μην ξεχνάμε και εμείς και οι γονείς μας ότι τίποτε δεν ενώνει δυο ανθρώπους περισσότερο από την προσπάθεια να φτιάξουν μια κοινή ζωή μαζί...

Ολα αυτά τα έχουμε ξεχάσει,γιατι βάλαμε στην άκρη το Χριστό και πιάσαμε το χρυσό...

Ενδιαφερθήκαμε για όσα κάποιοι προσπαθήσανε να μας κάνουν να ενδιαφερθουμε,και σήμερα,διαπιστώνουμε ότι πέσαμε στην παγίδα τους και είμαστε εξαρτημένοι από αυτούς...

Χρειάζεται αναθεώρηση των προτεραιοτήτων και ολιγάρκεια,γιατί στον Αλλο Κόσμο που θα πάμε τίποτε απο αυτά δεν θα έχει καμια αξία,δεν θα πάρουμε τίποτε μαζί μας,την ψυχή μας,τα έργα μας και καμια καλή κουβέντα από τους συνανθρώπους μας άν εχουμε ζήσει αξίως και γι αυτή...

Ο Θεός ας μας ελεήσει όλους !