* ΑΠΟ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ...ΕΝΑ ΣΩΡΟ

Κάθε μέρα για να ζήσουμε πρέπει να φάμε. Με κάθε τρόπο φροντίζουμε ώστε το σώμα μας να δέχεται την αναγκαία τροφή καθημερινά γιατι αλλιώς δεν μπορούμε να ζήσουμε...

Εν τουτοις ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος έχει διπλή φύση,είναι και από υλικό σώμα αλλά και από πνεύμα...

Εν τουτοις η πνευματική τροφή είναι είδος αποστερημένο...

Γιατί όμως ?

Γιατί δεν εκκλησιάζονται όλοι οι αδελφοί μας ?

Θεωρειται αποτυχία για μια χώρα να έχει το 98%του πληθυσμού της αναλφάβητους...

Εδώ έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό αλειτούργητων και δεν ανησυχεί κανένας γι αυτό...

Γιατί όμως ?

Πρώτα πρώτα,ο σημερινός Χριστιανός είναι καλοζωισμένος...θεωρεί περίπου χατήρι στο Θεό το να πάει στην Εκκλησία.

Και αυτό το βλέπουμε διότι μεταχειριζόμαστε χίλιες δυο προφάσεις...

Τη μια μας φταίει η αποσταση του ναού απο το σπίτι μας...που είναι γελοία πρόφαση,γιατί υπάρχουν υποχρεώσεις όπως η εργασία μας που δε βρίσκεται πάντα κοντά στο σπίτι μας,εν τουτοις κάνουμε τα παντα ωστε να πηγαίνουμε καθημερινά και μάλιστα να ξεκινάμε τη δουλειά στην ώρα της...

Στον Εκκλησιασμό γιατί πάμε όποτε το θυμηθούμε ?

Δεύτερον συνάρτηση του πρώτου...

Ξέρουμε και βρίσκουμε χρόνο για τις αμαρτωλές συνήθειες του κόσμου που μας κρατάνε μακριά απο την Εκκλησία το Σάββατο το βράδυ...

Κάθε σαββατοβραδο τα κέντρα γεμάτα,οι τηλεοράσεις σε πλήρη άνθιση,τα ταξίδια επίσης γνωρίζουν άνθηση...την άλλη μέρα ο Χριστός στέκει στην είσοδο παραπονεμένος και μας περιμένει όπως περίμενε τους δέκα λεπρούς...οι δε εννέα που ?

Ρωτάει και σήμερα κάθε απόντα αδικαιολογήτως...

Τρίτον,οι προκαταλήψεις του κόσμου...

Ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε δημόσια ότι είμαστε χριστιανοί.

Να ομολογήσουμε ότι νηστεύουμε,ότι πάμε στην Εκκλησία,ότι ζουμε με κάποιες αρχές και δεν είμαστε αδέσποτοι...

Τέταρτον,και πολλοί πενθούντες χρησιμοποιουν αυτή τη δικαιολογία,το πενθος για να μην πάνε στην Εκκλησία με το σκεπτικό ότι η εκκλησία ειναι κοινωνική εκδήλωση...

Η Εκκλησία κυρίως είναι χώρος που κηρύσσεται η ανάσταση.

Είναι χωρος συνάντησης ζωντανών και κεκοιμημένων...

Αλλά που να τα πει κανεις και ποιος να τα καταλάβει αυτά ?

Οι άνθρωποι σκέπτονται τι βλέπουν με τα μάτια του σώματος και όχι με τα μάτια της ψυχής...

Το μεγάλο συμπέρασμα είναι ότι ο άρχων του κόσμου τουτου βάζει πολλά προσκόμματα στη σωτηρία μας.

Χρέος μας ειναι με θείο φωτισμό και προσευχή να τα υπερπηδήσουμε όλα ώστε να βρουμε το δρόμο που οδηγεί στον ουρανό.

ΑΛΗΘΕΙΑ...ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ?