* ΤΟΣΟ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ?

Αλλος πολύ και άλλος λιγότερο είμαστε αχάριστοι.

Η αχαριστία είναι μια από τις πιο φοβερές αρρώστιες στον άνθρωπο, είναι η λέπρα της ψυχής.
Σε παγκόσμια κλίμακα ο κόσμος δεν υποφέρει τόσο πολύ από τις διάφορες μορφές του καρκίνου, που προκαλεί βέβαια η διάχυτος ραδιενέργεια, μολύνοντας την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον της γης, της θαλάσσης και των ποταμών, με τις ανεπανόρθωτες ζημιές που γίνονται στη γη και στη σπορά και σ’ όλα τα τρόφιμα που παράγονται, όσο υποφέρει από τη λέπρα της ψυχής που λέγεται αχαριστία.


Αχαριστία. Αχαριστία! Αχαριστία!

Αχαριστία σχεδόν από όλους μας προς τον Θεόν, τον φιλόστοργο Πατέρα, τον Δημιουργόν μας και τον Πλάστη μας.
Αχαριστία προς τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό που πέθανε πάνω στο Σταυρό, για να μας σώσει από τον αιώνιο θάνατο της Κολάσεως, από το διάβολο και την αμαρτία.
Αχαριστία ακόμα και προς την Παναγία μας, την οποίαν την ξεχνάμε, όταν εκείνη ικανοποιεί τα αιτήματά μας.
Αχαριστία και προς τους Αγίους και προς τους αγγέλους.
Και γιατί σ’ αυτούς;
Γιατί μας προστατεύουν από τόσους και τόσους κινδύνους της κάθε ημέρας, και όμως δεν είμαστε ευγνώμονες στην προσευχή μας όταν την κάνουμε κάθε βράδυ.

Είμαστε όμως αχάριστοι και προς τους...
 ανθρώπους, τους συνανθρώπους μας, που μας ευεργετούν με πολλούς τρόπους στις διάφορες ανάγκες μας.
Μόλις πετύχουμε αυτό που θέλουμε αμέσως τους ξεχνάμε, τους αποφεύγουμε, άμα τους δούμε στο δρόμο αλλάζουμε δρόμο εμείς, για να μη βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο και κάνουμε πως δεν τους γνωρίζουμε.

Χάσαμε την πίστη μας γι’ αυτό και ξεπέσαμε σε μύρια κακά μεταξύ των οποίων την πρώτη θέση κατέχει η αχαριστία.
Έτσι είμαστε διαρκώς ανικανοποίητοι και τίποτα δεν μας ευχαριστεί.

Είμαστε αχάριστοι και εγωιστες, αχάριστοι και σκληρόκαρδοι, γι’ αυτό τι λέμε;
Φταίνε πάντοτε οι άλλοι,οι άλλοι πάντοτε κάνουν τα λάθη και όχι εμείς, οι άλλοι μας αδικούν, οι άλλοι μας κατατρέχουν, οι άλλοι μας καταπιέζουν και οι άλλοι μόνον θέλουν το κακό μας.
Μόνον οι άλλοι έχουν υποχρεώσεις απέναντί μας και όχι εμείς απέναντι αυτών.
Πάντοτε οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν, και πάντοτε οι άλλοι δεν αναγνωρίζουν τις θυσίες μας.

Μερικές φορές είναι αλήθεια ότι δεν τις αναγνωρίζουν και τα παιδιά μας.
Αλλά εκείνο που είναι κακό είναι ότι συνεχώς γκρινιάζουμε, συνεχώς παραπονούμεθα, συνεχώς μεμψιμοιρούμε και συνεχώς κατακρίνουμε.
Και το βαρύτερο!
Γογγύζουμε κατά του Θεού και κατά των ανθρώπων.

Παγκόσμιο αυτό το φαινόμενο της ψυχικής λέπρας που λέγεται αχαριστία, με όλα τα κακά που αναφέραμε.

Αδειάζουν οι καρδιές των ανθρώπων από την αχαριστία και τα πάθη.

Στεγνές και άδειες οι καρδιές μας από αγάπη, -δεν έχουμε αγάπη, μη λέμε ότι έχουμε αγάπη, δεν έχουμε,- ούτε ευγνωμοσύνη, ούτε καλοσύνη, ούτε συγγνώμη – δε λέμε συγγνώμη.

Λέμε αληθινα «συγγνώμη, συγχώρεσέ με», λέμε...
στον άνδρα μας?
στη γυναίκα μας?
στα παιδιά μας?
στους γονείς μας?
στον συνάνθρωπό μας?
στον συνάδελφό μας?
στον υπάλληλό μας?
Λέμε αληθινα «συγγνώμη»???

Ούτε υπομονή έχουμε, ούτε αληθινή μετάνοια, και προπαντός δεν έχουμε και φιλότιμο.

ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ?
ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ?
ΠΟΤΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ?
ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ,ΓΙΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ,ΤΩΡΑ.
ΑΥΡΙΟ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ...