Με τα απαισιότερα συναισθήματα αντιμετωπίζεται συνήθως ο θάνατος.
Ούτε μας έχει συμφιλιώσει μαζί του.
Γι' αυτό λείπει στη σημερινή κοινωνία μία ρεαλιστική φιλοσοφία του θανάτου.
Βέβαια, σ' αυτό συντρέχουν διάφοροι λόγοι.
Ο ολιγόπιστος φοβάται τον θάνατο, διότι βλέπει την ανετοιμότητά του να τον υποδεχθεί.
Ο άπιστος ή άθεος, που στηρίζει όλες τις ελπίδες του στον κόσμο αυτό, βλέπει τον θάνατο σαν καταστροφή.
Γι' αυτό αποφεύγει να μιλεί για τον θάνατο ή χλευάζει τον θάνατο, αλλά στο βάθος ...
τον φοβάται.
Όπως τον φοβούνται οι οικονομικά εύρωστοι, διότι θα τους κάμει να χάσουν όσα έχουν.
Ο ορθόδοξος πιστός, όμως, ζει τις περίεργες για τον χωρίς Θεό πραγματικότητες, μετέχοντας στη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος.
Δεν αρκεί γι' αυτό το τυπικό βάπτισμα.
Χρειάζεται μετοχή στην εν Χριστώ ζωή και ύπαρξη.
Στα όρια αυτής της ζωής ο πιστός πεθαίνει κάθε στιγμή της ζωής του, νεκρώνεται, με την άσκηση και την πνευματική ζωή για τον κόσμο, για να ζήσει μέσα στη Χάρη του Θεού, που είναι η «αιώνιος ζωή».
Γι' αυτό μας διδάσκουν οι μοναχοί μας, οι αυθεντικοί πιστοί:
«Εάν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις»!
Ο λόγος του Χριστού «ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται» σημαίνει, ότι η μέσω του βαπτίσματος και της πνευματικής ζωής ένωσή μας μαζί Του, μας συνδέει και πάλι με τη γεννήτρια της ζωής, την πηγή της ζωής, που είναι Αυτός.
Μας επαναφέρει στην κοινωνία και σχέση με τον Θεό, που ζωοποιεί τον θάνατό μας και μεταμορφώνει σε Ζωή δική Του τον καθημερινό θάνατό μας.
Χωρίς να είναι, συνεπώς, κανείς ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, δεν μπορεί να ζήσει αληθινά, να μετέχει της ζωής του Χριστού.
Ο απλά βαπτισμένος έχει τις δυνατότητες και προϋποθέσεις μετοχής σ' αυτή τη ζωή, αλλά δεν σημαίνει ότι μετέχει σ' αυτήν, αν δεν μετέχει στην άσκηση και την εμπειρία των αγίων μυστηρίων. «Ουχ ότι άπαξ γεγενήμεθα του σώματος», λέγει ο ι. Χρυσόστομος.
Δεν τελειώνουν, δηλαδή, όλα όσον αφορά τη σωτηρία, με το βάπτισμα.
Με αυτό αρχίζουν.
Το βάπτισμα είναι το άνοιγμα της πύλης, αλλά πρέπει να διαβεί την πύλη κανείς και να ζήσει εν Χριστώ.
Ο θάνατος σήμερα μόνο χριστιανικά δεν αντιμετωπίζεται.Ουτε απο τους συγγενεις του νεκρου ουτε απο τον περίγυρο της οικογένειας.Οι μέν συγγενεις του νεκρού πολλές φορές τον κληρονομουν και τον ξεχνουν,ο δε περίγυρος απομονώνει την οικογένεια που πενθεί βασιζόμενος σε δεισιδαιμονικά έθιμα που καμία σχέση δεν έχουν με όσα διδασκόμεθα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.Εκεί διδασκόμεθα ότι ο θάνατος ειναι η αρχή μιας νέας ζωής για τον άνθρωπο που χάνουμε.Αν έζησε χριστιανικά πάει στον Παράδεισο,αν δεν έζησε χριστιανικά και έβλαψε ανθρώπους και δεν έχει μετανοήσει τιμωρείται.Εμείς λοιπόν αυτό το γεγονός που κατα παραχώρηση ο Θεος επέτρεψε για να μην υπάρχει το κακό για πάντα στη γή,το μετατρέψαμε σε πηγή ατελείωτου πένθους και σε ατελείωτα έθιμα που καμια σχεση δεν εχουν με οσα διδασκει η Εκκλησία μας.Σημασία έχει εμείς να θυμόμαστε οτι υπάρχει θάνατος,να ζουμε όπως θα θέλαμε αυτός να μας βρεί και να τιμουμε τους ανθρώπους μας τόσο εν ζωή όσο και νεκρούς.Οι δε προκαταλήψεις του παρελθόντος ας μείνουν στην άκρη !Από κάτι τέτοιες δεισιδαιμονίες μας ελευθέρωσε ο Χριστός άλλωστε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΥΤΑ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ,ΕΤΣΙ ΖΥΜΩΝΟΜΑΣΤΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ.
ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ.
ΜΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ.
Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΥΜΑΡΙ,Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΟΧΕΣ ΜΑΣ.
ΔΟΞΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.