Η ανατολή κάθε καινούριου χρόνου είναι ένας σταθμός στην ιστορία του κάθε ανθρώπου. Μας προστίθεται ένα έτος.
Μεγαλώνουμε και κατηφορίζουμε... Ή και γιατί όχι, αν θέλουμε Ορθόδοξα να μιλήσουμε: Μας παρέχεται η δυνατότητα να ...ανηφορίσουμε προς την αγιότητα, προς τον Ουρανό.
O χρόνος είναι μία αφηρημένη έννοια.
Eίναι κάτι, που τρέχει συνεχώς κι ακατάπαυστα.
Μόνο για το Θεό δεν υπάρχει χρόνος.
Εκείνος είναι άχρονος, αιώνιος, αθάνατος.
Eμείς οι άνθρωποι, ως πεπερασμένα όντα, προσμετρούμε το χρόνο και τον παρακολουθούμε με πολύ αγωνία.
Θα θέλαμε να κατακτήσουμε το χρόνο, να τον κρατούσαμε για πάντα δικό μας.
Να τον συγκρατούσαμε ακίνητο... Να τον ζούσαμε μονίμως.
Γι’ αυτό και ξεσπάμε σε ένα σωρό ευχές για «Xρόνια Πολλά»...
Όμως ο άτιμος ο χρόνος, ενώ ευχόμαστε χρόνια πολλά, μας αφαιρεί χρόνια ζωής!
Επίγειας ζωής...
Mπορεί, βέβαια, αυτός ο χρόνος της επίγειας ζωής μας να έχει ορισμένη διάρκεια, η ανθρώπινη όμως ζωή, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, δεν έχει καθορισμένη διάρκεια.
Δεν πλαστήκαμε για να ζήσουμε μόνο μερικές δεκάδες χρόνια.
Πλαστήκαμε και στόχο έχουμε να ζήσουμε αιώνια!
Ξεκινάμε εδώ στη γη για να φτάσουμε ψηλά, κοντά στον αιώνιο Θεό και να απολαύσουμε ό,τι Εκείνος απολαμβάνει.
Τίποτα ο Θεός δεν κράτησε ή δεν κρατά αποκλειστικά δικό Του.
«Πάντα γαρ απέδωκε ημίν»...
Όλα μας τα έδωσε.
Ακόμα κι αυτή την αιωνιότητα, που είναι κύριο και δικό Του χαρακτηριστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εσεις τι λετε?