Τα κάστρα πέφτουν πρώτα από μέσα!
Και το κάστρο της ψυχής που ο εχθρός στις κατά μέτωπο μάχες δεν μπορεί να κουρσέψει, καταφέρνει να το κυριεύσει, όταν υπάρχει πέρασμα από κάποια αφύλακτη πύλη.
Και είναι αφύλακτες πύλες οι μικρές λεπτομέρειες στις οποίες υποκύπτουμε.
Είναι οι μικρές αδυναμίες στις οποίες υποχωρούμε.
Είναι τα «μικρά αμαρτήματα» που διαπράττουμε...
Αυτά που δεν είναι τόσο μεγάλα για να δημιουργήσουν μέσα μας έντονο αίσθημα ενοχής, που θα μας οδηγήσει και στην σωτήρια μετάνοια..., αλλά που διαβρώνουν την ευαισθησία μας, την ακεραιότητά μας, την καθαρότητά μας.
Αφύλακτες κερκόπορτες, οι μικρές υποχωρήσεις στις αρχές και τα πιστεύω μας, που δημιουργούν και τα πρώτα ρήγματα στο κάστρο της ψυχής μας.
Μικρές αδυναμίες, μικρά ελαττώματα, μικρά αμαρτήματα γίνονται αφορμή, αγώνες ετών για το χτίσιμο ενός καλού χαρακτήρα να πάνε χαμένοι.
Τι κι αν οι κηλίδες είναι μικρές, ο πίνακας αλλοιώνεται, λερώνεται, αμαυρώνεται, δεν είναι ο πρωτότυπος, αυτός που με επιδεξιότητα και επιμονή προσπάθησε ο ζωγράφος να κάνει.
Αφύλακτες κερκόπορτες, τα μικρά, τα ασήμαντα, απ’ όπου μπαίνει ο εχθρός και κυριεύει το κάστρο της ψυχής.
Ας ψάξει ο καθένας μέσα του τις αφύλακτες πύλες, ας τις εντοπίσει και ας αγωνιστεί σ’ αυτά τα μικρά πρώτα για να νικήσει και στα μεγάλα αργότερα.
Μόνο αν τις φρουρεί με ανύστακτο βλέμμα, θα μείνει απόρθητο το κάστρο της ψυχής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εσεις τι λετε?