Όχι, βεβαίως, να εγκαταλείψουμε τις εργασίες και τα σπίτια μας.
Από εκεί που είμαστε ο καθένας μπορούμε να γίνουμε κι εμείς ψαράδες ανθρώπων.
Εξ άλλου, το Ευαγγέλιο δεν το κήρυξαν μόνον οι Απόστολοι, αλλά και λαϊκοί, απλοί άνθρωποι, πλούσιοι και φτωχοί, άνδρες και γυναίκες, άρχοντες και αρχόμενοι.
Βεβαίως, το κήρυγμα ανήκει στους ιεράρχες και τους κληρικούς.
Αυτοί έχουν την ευθύνη του κηρύγματος του Ευαγγελίου.
Αλλά και όλοι οι πιστοί, τα παιδιά της Εκκλησίας, έχουν ...
χρέος να είναι κήρυκες αυτού του Ευαγγελίου.
Χωρίς να αφήσουμε τα σπίτια μας, να γίνουμε ιεραπόστολοι.
Στην θέση που βρισκόμαστε.
Στο σπίτι η νοικοκυρά, η μητέρα μπορεί να είναι μια απόστολος του Χριστού στα παιδιά της.
Να διδάξει με το παράδειγμά της πρώτα, την δική της πίστη, το αληθινό Ευαγγέλιο, ώστε να εμπεδώσει το θρησκευτικό φρόνημα του παιδιού, το οποίο ενυπάρχει μέσα στην καρδιά του καθενός ανθρώπου.
Να δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσει τις κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, ώστε αυτό το θρησκευτικό φρόνημα να ριζώσει, να γιγαντωθεί, να μεγαλώσει και να σκιάσει ολόκληρη την προσωπικότητα του παιδιού.
Και ο πατέρας, επίσης, έχει ευθύνη.
Δεν είναι αρκετό να εργάζεται και να γεμίζει το σπίτι με πολλά αγαθά.
Έχει κι άλλες ευθύνες.
Πρέπει να κουβεντιάζει, να διαλέγεται και να συζητεί τα προβλήματα με την γυναίκα του, αλλά να ενδιαφέρεται και για τα παιδιά του.
Το παιδί δεν έχει ανάγκη μοναχά από ψωμί και φαγητό αλλά και από επικοινωνία.
Να μπορούμε να ρωτάμε τα παιδιά μας τι προβλήματα έχουν, τι τα απασχολούν, τι δυσκολίες συναντούν.
Κι εμείς με την πείρα που διαθέτουμε, την πίστη που κατέχουμε, το φως του Ευαγγελίου που κρατούμε στα χέρια μας, να φωτίζουμε τα βήματα των παιδιών μας, ώστε να είναι γερά θεμελιωμένη η πίστη τους στον Θεό.
Να έχουν ενισχυμένο το πνευματικό τους οπλοστάσιο.
Να είναι αλεξίσφαιρα τα κορμιά τους, να μην τα επηρεάζουν τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα. Όταν εξέλθουν στην ζωή και συναντήσουν τους πειρασμούς, τις δυσκολίες, τα εμπόδια, την κακότητα, την εχθρότητα, την βρωμιά, την σήψη, αυτά να σταθούν όρθια σαν τα κυπαρίσσια, χωρίς κανείς ποτέ να τα κλονίσει και να τα οδηγήσει στην κολασμένη ζωή, την ευρισκομένη μακράν του Θεού.
Κι εσύ δάσκαλέ μου, έχεις χρέος να είσαι ένας απόστολος μέσα στο σχολείο σου.
Να κρατάς το σχολείο.
Γιατί τα σχολεία κατάντησαν χώροι, όπου όλα τα κακοποιά στοιχεία πλησιάζουν τα παιδιά μας, μεταφέρουν τα ναρκωτικά και παρασύρουν την νεότητά μας στον βούρκο, την λάσπη, τον θάνατο, τον όλεθρο και την καταστροφή.
Αλλά ο καθένας από μας, εκεί που βρισκόμαστε, στο γραφείο, το εργοστάσιο, την βιοτεχνία, στην επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους να έχουμε σωστές αντιλήψεις, σωστή πίστη.
Να κάνουμε τον ιεραπόστολο, όχι μόνο με την γλώσσα αλλά και με την ζωή μας.
Όταν είμαστε εμείς φώτα μέσα στην νυχτιά, είμαστε απόστολοι Χριστού.
Όταν είμαστε το αλάτι μέσα στην κοινωνία, είμαστε απόστολοι Χριστού.
Όταν είμαστε η μικρή ζύμη που ζυμώνει όλο το ζυμάρι, είμαστε απόστολοι Χριστού.
Και είμαστε λίγοι, αδελφοί μου.
Οι χριστιανοί ανέκαθεν ήταν λίγοι.
Αλλά και το προζύμι που βάζει η νοικοκυρά και ζυμώνει όλο το ψωμί, είναι λίγο.
Όμως φουσκώνει, γίνεται αφράτο και γίνεται θαυμάσιο ψωμί.
Λίγοι είναι οι χριστιανοί, αλλά τεράστια η δύναμη που έχουν στα χέρια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εσεις τι λετε?