Έκτος από τους μάρτυρες των παλαιών χρόνων έχουμε και το νέφος των νεομαρτύρων τους μάρτυρες, που μαρτύρησαν στον καιρό της Τουρκοκρατίας. Μετεμελήθησαν όμως και ομολόγησαν τον Χριστόν, έμαρτύρησαν, έστεφανώθησαν και είναι άγιοι στον ουρανό.
Το παράδειγμα τους είναι πάρα πολύ όμορφο, είναι ζωντανό.
Όποιος διαβάζει τους νεομάρτυρες γίνεται όλος πυρ και ποθεί κι αυτός να μαρτυρήσει.
Από τους νεομάρτυρες θα αναφέρουμε έναν, το όνομα «Ιωάννης».
Αυτός ομολόγησε τον Χριστόν μας ενώπιον του...
κατή, τού Τούρκου δικαστή λέγων:
«Ό Χριστός έστιν ο Θεός μου και ο Μωάμεθ είναι ο πλάνος και ψευδοπροφήτης».
Αφού τον τυράννησε ο δικαστής και τον έκλεισε στην φυλακή, έλαχε να άκολουθήσει η Μεγάλη Εβδομάδα.
Παρεκάλεσε τον Θεόν ο Νεομάρτυς Ιωάννης να μαρτυρήσει κατά την ήμερα του Άγιου Πάσχα. Εισηκούσθη η προσευχή του και την ήμερα του Αγίου Πάσχα τον εκάλεσε εις δευτέραν απολογίαν ο δικαστής.
Όταν τον πήραν οι στρατιώτες και τον οδηγούσαν στο δικαστήριο, μπαίνοντας μέσα στον δικαστικό χώρο, ήταν όλος πυρ, όλος αγάπη, όλος ανάσταση και Πάσχα μέσα του.
Προχωρώντας έψαλλε το· «Χριστός Ανέστη» τρελλός από χαρά.
Του φώναζαν οι Τούρκοι: «Τρελλός είσαι, παλάβωσες;
Τι είναι αυτά που λές;»…
Αυτός· «Χριστός Ανέστη!» έψαλλε.
Τελικά αφού καταδικάσθηκε να τον αποκεφαλίσουν, τον πήραν οι στρατιώτες εν συνεχεία και τον οδηγούσαν στην πλατεία, όπου θα εγίνετο θέαμα όλου του κόσμου.
Οι δε Χριστιανοί μας προσηύχοντο και παρακαλούσαν τον Θεό, ο μάρτυς να νικήσει και να στεφανωθει προς καταισχύνην του διαβόλου και των Μωαμεθανών.
Όπως και εγένετο.
Πηγαίνοντας προς το μαρτύριο, τόσον έτρεχε ο Νεομάρτυς να φτάσει το γρηγορώτερο στο σπαθί, για να αναχώρησει για τον ουρανό, που από την τρεχάλα και την χαρά του, πάτησε τους Τούρκους, και τον ένα και τον άλλον στρατιώτη, που ήταν δίπλα του, και του λένε:
- Μα που πηγαίνεις εσύ γκιαούρη; Σε πανηγύρι πηγαίνεις;
- Που ξέρετε εσείς, που πηγαίνω εγώ! τους λέει.
Κι όταν έφτασε στον τόπο της καταδίκης λέει στον Τούρκο:
- Αν είσαι παλληκάρι, μπορείς να μου πάρεις το κεφάλι με τη μία;
Σκεφθειτε θάρρος και ομορφιά!
Εκείνος φούντωσε από εγωισμό και λέει:
- Πως δεν μπορώ!…
Του δίνει μιά με το σπαθί, έξω το κεφάλι!
ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ?
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ....ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΚΡΟΙ.
Μακαρι να μας αξιώσει ο Χριστός να το έχουμε !Αλλά πώς να το έχουμε το θάρρος αυτό όταν ούτε μια αλάδωτη νηστεία δεν κάνουμε ?Οταν το μόνο που σκεπτόμαστε είναι τι θα φάμε,τι θα πιουμε,πώς θα περασουμε καλά,και τα Σαββατόβραδα με ποιον θα βγουμε για να ξενυχτήσουμε ?Εκκλησιασμός μηδέν,νηστείες το ίδιο,μυστηριακή ζωή το ίδιο,όταν έρθει η ώρα,πολύ φοβούμαι ότι αν δεν έχουμε μετανοήσει θα είμαστε άριστο τρόφιμο για τον Διάβολο και τους σύν αυτώ!Χρειάζεται μετάνοια και χρειάζεται να καταλάβουμε ότι πρώτα ο Χριστός και μετά εμείς!Ο Κύριος ας μας ελεήσει όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΙΧΝΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,ΜΑΚΑΡΙ
ΑπάντησηΔιαγραφή