* ΜΑ ΠΟΣΟ ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΚΑΝΕ......

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΦΛΟΓΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΑΝΤΕΞΕ ΜΕ ΧΑΡΑ ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ,ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ,ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.

Ένας ηγεμόνας θα πήγαινε σε πόλεμο κι όπως συνήθιζαν, θα πήγαινε στο μαντείο να πάρει πληροφορία από τον δαίμονα, να του πει αν θα νικήσει ή όχι στον πόλεμο.
Κι απαντά το μαντείο, ο δαίμονας: «Θα σου απαντήσω, εάν ...
βγάλεις από την πόλη σου τα λείψανα του ιερομάρτυρος Βαβύλα και των Τριών Παίδων».
Αμέσως διατάσσει τους Χριστιανούς να πάρουν τα Άγια Λείψανα αυτών των Αγίων, να τα βγάλουν έξω της πόλεως, ώστε να μπόρεσει ο διάβολος να του απαντήσει «ναι ή όχι» για τον πόλεμο.


Οι Χριστιανοί μας, μεγάλοι, μικροί και παιδιά, παίρνοντας τα Άγια Λείψανα, τα έβγαζαν με ψαλμούς και με ύμνους κι έλεγαν: «Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων… οφθαλμούς έχουσιν και ουκ όψονται, ώτα έχουσιν και ουκ ακούουσιν… όμοιοι αυτοίς γένοιντο οι ποιούντες αυτά».
Ο ηγεμών, όταν άκουσε όλα αυτά, λέει: «Αυτοί μας βρίζουν μ’ αυτά που λέγουν».
Στέλνει τους στρατιώτες και συλλαμβάνει ορισμένους.

Μεταξύ αυτών που συνέλαβαν οι στρατιώτες, ήταν κι ένα νεαρό παιδί δεκαοκτώ ετών, το όνομα Θεόδωρος.
Αυτόν τον Θεόδωρον τον κρέμασαν επάνω σε ένα στύλο, του έβγαλαν τα ρούχα και με χειράγρες, δηλαδή σιδερένια χέρια που είχαν νύχια με μαχαίρια μπροστά, του έξυναν το σώμα, του έκαναν αυλακιές και το αίμα του έτρεχε ποτάμι.
Έτσι όπως ήταν ζωντανό το παιδί, κρεμασμένο, του ξύνανε όλα τα μέλη του και στις πληγές έρριχναν ξύδι κι αλάτι· είχε γίνει σαν ένα σφάγιο.
Από το πρωΐ μέχρι το βράδυ οι στρατιώτες άλλαζαν ο ένας κατόπιν του άλλου και το κατάντησαν σχεδόν νεκρό.
Αφού είδαν ότι θα πεθάνει πλέον κι ότι δεν έχει ζωή, τον ξεκρέμασαν και τον έδωσαν στους συγγενείς του.
Το πήραν το παιδί οι συγγενείς στο σπίτι, άρχισαν τις περιποιήσεις κ.λ.π.
Το παιδί άνοιξε τα μάτια του κι άρχισαν να του λένε οι γονείς του:
- Παιδί μου Θεόδωρε, πως έκανες υπομονή; Πώς δεν γόγγυσες; Πώς δεν φώναξες;

- Να σας πω. Όταν με κρέμασαν επάνω στο στύλο κι άρχισαν οι στρατιώτες να με σχίζουν μ’ εκείνα τα σιδερένια αιχμηρά χέρια, άρχισα να πονάω τρομερά κι ο πόνος πήγαινε μέχρι την καρδιά μου.

Και είπα: «Ταλαίπωρε Θεόδωρε, κάνε υπομονή σ’ αυτόν τον πόνο για να αποφυγεις τον αιώνιον πόνον της κολάσεως».
Θεμελιώνοντας την σκέψη πάνω σ’ αυτόν τον λογισμό της κολάσεως, είπα· «θα κάνω υπομονή».
Κι εκεί που θεμελίωσα πάνω σ’ αυτόν τον λογισμό και την απόφαση, βλέπω να έρχονται τρεις νέοι πανέμορφοι.
Ο ένας κρατούσε μία λεκάνη από ουράνιον μύρο.
Ο άλλος κρατούσε πετσετάκια στα χέρια του και με πλησίασε.
Ο τρίτος έπαιρνε ένα πετσετάκι, το βουτούσε μέσα στο άρωμα και μου το άπλωνε στο πρόσωπο.
Από την ευωδία αυτή από το άγιο μύρο, δεν καταλάβαινα πλέον ούτε πόνο, ούτε θλίψι, ούτε τίποτα. Ζούσα μία μακαριότητα και μία αγγελική κατάσταση, που θα ήταν καλύτερα ποτέ να μη με κατέβαζαν από κει, από το ξύλο διότι όταν με κατέβασαν, αμέσως έφυγαν οι άγγελοι.
Και για χρόνια να με ξύνανε, θα ήμουν ευτυχής.

ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΩΤΗΡΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ,ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ.
ΕΜΕΙΣ ΑΡΑΓΕ ΜΕΧΡΙ ΤΙ ΣΗΜΕΙΟΥ ΘΑ ΦΤΑΝΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ?