* Ε ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ...

Σε μας που ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο, σ’ αυτό το σημερινό χάος της βλακείας και της διαστροφής, μαζί ταυτόχρονα, όταν αισθανθούμε και βιώσουμε, την πολλαπλή αυτή ευεργεσία της θείας χάριτος, πρέπει να προσέχουμε, και να κάνουμε πολλή επίμονη προσευχή, μη μας γελάσει με δόλιο τρόπο ο διάβολος, και προκαλέσει μέσα μας υπερηφάνεια.

Μας κλέψει δηλαδή τον κόπο μας, μας κλέψει τον μισθό μας.

- « Ε, κάτι καλό είδε και σε μένα ο Θεός, και τώρα με αμείβει», λέμε συνήθως.
«Γιατί είμαι άξιος, γιατί το αξίζω. Στο κάτω κάτω της γραφής, διαφέρω και από τους άλλους ανθρώπους».

Επανειλημμένες φορές έχουμε ακούσει από χριστιανούς να λένε,

-«Ε, δεν είμαστε και μείς δηλαδή, όπως είναι όλοι οι άλλοι …! Τώρα αδελφέ, δε σκοτώνουμε, δεν πορνεύουμε, δε μοιχεύουμε, δεν κλέβουμε, δεν απατούμε, δεν διαφθείρουμε, δεν σπάζουμε καταστήματα, δε βάζουμε φωτιές, δε καταστρέφουμε ξένες περιουσίες, δεν είμαστε ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων … »

Ναι, δεν είμαστε σαν και κείνους…

Σε σχέση με εκείνους.
Έχουμε μία μικρή διαφορά :
Ως προς την πράξη.
Στην φύση της αμαρτίας όμως είμαστε ίδιοι.
Αμαρτωλοί εκείνοι, αμαρτωλοί και μείς.
Και ύστερα, που ξέρουμε ποια είναι η πιο μεγαλύτερη αμαρτία, η δική τους, ή η δική μας απέναντι στο Θεό;
Αυτό δεν γνωρίζουμε.

Γι αυτό λοιπόν, όταν αυτές οι σκέψεις ανεβαίνουν στην ...
ψυχή μας, φεύγουν τα χαρίσματα του Θεού, και κλέβονται όλες οι ευλογίες από το διάβολο.
Τις έφαγε ο εγωισμός και η υπερηφάνειά μας.

Έτσι συμβαίνει, σχεδόν πάντοτε, ή τουλάχιστον τις περισσότερες φορές.
Χάνουμε τη Θεία Χάρη και όσες ευλογίες φέρνει αυτή μαζί της, εξαιτίας αυτών των παθών, του εγωισμού, της υπερηφάνειας, της κενοδοξίας, της κατακρίσεως, της σκληροκαρδίας, της μνησικακίας, της φιλαργυρίας, της ζήλειας, του φθόνου και τόσων άλλων παθών,κακιών και πονηριών.