* ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ...

Κάποτε διηγήθηκε ένας ιερεύς απ’ την επαρχία, για το πώς ο παππούς του, Γεώργιος Γανωματίδης, από τον Πόντο της Καππαδοκίας, από τις σκλαβες πατρίδες, όπως συνηθίζουμε να τις λέμε τώρα, εκλήθη εις το μέγα μυστήριο της Ιεροσύνης.
Ήταν περίπου τριάντα πέντε ετών έγγαμος, και πατέρας ήδη πέντε παιδιών.
Ένα βράδυ ξενυχτούσε προσευχόμενος, -σαν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσσο που κοιμόταν στο σταύλο, και όλη τη νύχτα έκανε προσευχή- κάτι ανάλογο έκανε και αυτός ο πατήρ Γεώργιος Γανωματίδης.
Όταν ήταν ελεύθερος.
Το τι έκανε ιερεύς, αυτά δεν τα ξέρουμε.


Ξενυχτούσε λοιπόν προσευχόμενος, σ’ ένα σταύλο, δίπλα σε μια ...
αγελάδα.
Που η καημένη δυσκολευόταν να γεννήσει, και συνεχώς μούγκριζε, και αυτός προσευχόταν και για τον εαυτό του, και για την αγελάδα για να γεννήσει.
Ξαφνικά βλέπει μπροστά του δύο νέους, με αστραφτερές λευκές στολές, να κρατούν στο χέρι τους ο καθένας, από ένα κερί, των οποίων το φως πλημμύρισε όλο το σταύλο.
Οι δυό αυτοί ολόλαμπροι νέοι, του είπαν με μια φωνή να τους ακολουθήσει.

Εκείνος όπως ήταν φυσικό, σηκώθηκε αμέσως και τους ακολούθησε.
Εκείνοι έφτασαν μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας του χωριού, η εκκλησία η οποία ετιμάτο εις μνήμην των Ταξιαρχών.
Η πόρτα άνοιξε από μόνη της, και μπήκαν μέσα στο ναό.
Και όλος ο ναός φωτίστηκε, από το ολόλαμπρο φως, των δύο παραδόξων αυτών κεριών, που κρατούσαν οι δύο νέοι.
Που εκείνη τη στιγμή, του ήλθε μέσα στο μυαλό ο φωτισμός, ότι οι δύο νέοι που είχε μπροστά του, ήταν οι δύο αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Προχώρησαν οι Ταξιάρχες μέχρι την Ωραία Πύλη, εκεί του έκαμαν νόημα να σταματήσει.
Μόλις στάθηκε ακίνητος, άνοιξαν από μόνες τους, η Ωραία Πύλη και τα Βωμόθυρα, αυτά εδώ.
Και μπήκαν μέσα οι Αρχάγγελοι και ξαναβγήκαν αμέσως, κρατώντας ο Αρχάγγελος Γαβριήλ από αριστερά να κρατάει ένα Ευαγγέλιο, το Ευαγγέλιο της Αγίας Τραπέζης, και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ένα Άγιο Ποτήριο.
Και δείχνοντάς τα, του είπαν με μια φωνή:«Με αυτά, θα υπηρετήσεις τον λαόν του Θεού, σε αντικατάσταση του ιερέως που πρότινος εκοιμήθη. Αυτή είναι η εντολή του Κυρίου μας, και δεν θα αρνηθείς».
Και χάθηκαν.

Αυτός σταυροκοπήθηκε με δέος πολλές φορές, είπε «νάναι ευλογημένο», «Εγώ αγράμματος είμαι, σχολείο ιερατικό δεν πήγα, πως θα γίνουν αυτά τώρα, αλλά άμα είναι θέλημά Σου Θεέ μου, όλα να είναι να… νάναι ευλογημένο».

Βρέθηκε λοιπόν έτσι μπροστά, στην ανοιγμένη Ωραία Πύλη, όπου πάνω στην Αγία Τράπεζα άστραφταν, όρθιο το Ευαγγέλιο, όρθιο ήταν, και το Άγιο Ποτήριο, αδειανό βέβαια, σταυροκοπήθηκε λοιπόν πολλές φορές, δόξασε το Θεό και τους Αρχαγγέλους, και έφυγε αμέσως και πήγε στο σταύλο.

Η αγελάδα του ήδη είχε γεννήσει ένα μοσχαράκι, που βέλαζε με ευχαρίστηση.
Ο ουρανός ήταν ξάστερος, το φεγγάρι ολόλαμπρο, όλη η φύσις εχαίροντο την παρουσία, αυτή την παράδοξη, των Αρχαγγέλων σ’ έναν απλόν άνθρωπον.

Σε λίγες μέρες πράγματι, όλο το χωριό, υπέδειξε για εφημέριο, στον επίσκοπο της επαρχίας, τον κύριο Γανωματίδη.
Έτσι ο γανωματής και αγρότης, το καμάρι του χωριού, -Γανωματίδης φαίνεται πήρε το επώνυμό του από τη δουλειά την οποίαν έκαμε.
Γανωματής θα ήταν. -Το καμάρι λοιπόν του χωριού, ο άνθρωπος της αγρυπνίας, της νηστείας και της προσευχής, έγινε ο παπάς του χωριού, ο παπα-Γιώργης.

Βλέποντας ο Θεός την αγαθή του προαίρεση, την καλοσύνη του, την αγάπη του για τους συγχωριανούς του, τις κρυφές του ελεημοσύνες, τις νυχτερινές του προσευχές, την πίστη του, τον θείο του φόβο, και τις πολλές αρετές που καλλιεργούσε εν γνώσει του, τον κατέστησε ποιμένα, ποιμένα, τσομπάνο, αλλά λογικών προβάτων.
Τον κατέστησε αντιπρόσωπόν Του.
Και σαν αμοιβή όλων αυτών των αρετών, που καλλιέργησε με όλη του την καρδιά ελεύθερα και με αγάπη, γρήγορα ο Θεός τον κατέστησε όχι μόνον, άξιον θείων αποκαλύψεων, κατά την μαρτυρία του εγγονού του, και αυτού ιερέως, αλλά δια των ευχών του ετελούντο συνεχώς και θαύματα.