Τι αποφάσεις πνευματικές θα παρουμε για το νέο αυτό σωτήριο έτος?
Οι αποφάσεις μας αυτές θα πρέπει να αποβλέπουν, στο πώς να προοδεύσουμε πνευματικά.
Στο πως θα καλλιεργήσουμε προσεκτικότερα τις αρετές.
Στο πως θα επιμεληθούμε τον έσω άνθρωπο.
Πως θα επιμεληθούμε την ψυχούλα μας.
Που αύριο - μεθαύριο θα βρεθεί μπροστά στο κριτήριον του Θεού.
Η επιμέλεια αυτή είναι και το πάν για τη σωτηρία μας.
Το πάν.
Κατά πρώτον λόγον εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, που αγωνιζόμεθα τον καλόν αγώνα της πίστεως, που προσευχόμεθα στο όνομα του Ιησού Χριστού, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», που εκκλησιαζόμεθα τακτικά, που μελετάμε την Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, που εξομολογούμεθα με αληθινή μετάνοια,που τηρούμε στο κατά δύναμιν το θέλημα του Θεού, δηλαδή τις Ευαγγελικές εντολές στο κατά δύναμιν, να τηρήσουμε αυτό το θέλημα του Αγίου Θεού, και είμεθα εμείς εκείνοι οι οποίοι συμμετέχουμε, και στο μέγα μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
Επίσης προσέχουμε τις ...
αισθήσεις μας, - τις προσέχουμε όμως;
Ιδίως τη γλώσσα μας!
Τις σκέψεις μας, τους λογισμούς μας, τα διάφορα διανοήματα μας, και τις φανταστικές εικόνες, που προβάλλονται στην οθόνη του νου.
Έτσι καλλιεργούμε την νήψη και την προσοχή, και μαζί με την προσευχή στο όνομα του Ιησού Χριστού, νοιώθουμε, νοιώθουμε, βιώνουμε, με αυτό το όνομα, και με τις προηγούμενες αρετές που ανέφερα, και με την προηγουμένη πνευματική πορεία που προείπα, νοιώθουμε, ένα υπεραισθητό άγγιγμα του Θεού μέσα μας.
Κάτι χτυπάει μέσα μας.
Υπάρχει μια λαχτάρα.
Λαχτάρα έχω για το πότε θα έρθει η ώρα, να πιάσω το κομποσχοινάκι στο χέρι μου και να κάνω προσευχή, λαχτάρα να κάνω κανένα σταυρωτό, να κάνω καμιά μετάνοια αν μπορώ και μου το επιτρέπει η υγεία μου, να πάω στην εκκλησία, να πάω σε ένα κήρυγμα.
Μ’ αυτό το θεϊκό άγγιγμα,αυτό το άγγιγμα του Θεού, αυξάνεται και η προσευχή.
Βλέπεται, μειώνεται η προσευχή;
Αρχίζει και απομακρύνεται ο Θεός από μέσα μας.
Όσο όμως προσευχόμεθα, τόσο και πιο πολύ ενθυμούμεθα τον Θεό, και τόσο ενοικεί εν ημίν. Δηλαδή κατοικεί μέσα μας και μας θυμίζει την παρουσία Του.
Δεν προσευχόμεθα επιπόλαια, βιαστικά, άντε άντε και να τελειώνουμε, πότε θα την κάνουμε την προσευχή να τελειώνουμε.
Πρέπει λοιπόν να προσευχόμεθα με συναίσθηση, ότι ο Θεός είναι μπροστά μας, ολόκληρος, ολόκληρος!
Ο Κύριος, ο Τίμιος Πρόδρομος, η Παναγία,οι Άγιοι γύρω μας !
Είναι εδώ!
Είμαστε μία Εκκλησία εμείς εδώ, η στρατευομένη, στρατιώτες.
Που πολεμάμε, όσο ζούμε!
Και όλοι οι άγιοι, ανήκουν στην θριαμβεύουσα εκκλησία.
Μετά από όλα αυτά, γεμίζει ο άνθρωπος και από αγάπη!
Όσο αυξάνεται η προσευχή, αυξάνεται και η αγάπη!
Και όταν έτσι αισθανόμεθα, τότε και Τον πιστεύουμε αληθινά.
Μην ακούμε κανέναν ψίθυρο μέσα μας, ή ακούμε τους άλλους.
Να εχουμε πίστη ζωντανή, φλογερή, δυνατή.
Η προτεραιότητα που πρέπει να δίδουμε, στη ζωή μας είναι η επιμέλεια η εσωτερική στην ψυχή μας. Η επιμέλεια αυτή γεννά την προσευχή, την καθαρή προσευχή, γιατί η προσευχή θα μας ενώσει με τον σωτήρα μας Ιησούν Χριστόν, αφού έχουμε πρόσωπο με πρόσωπο κοινωνία, άρα έχουμε και ένωση, γιατί είναι και μπροστά μας, είναι και μέσα μας.
Η προσευχή θα τονώσει την πίστη, θα την κάνει πιο δυνατή, πιο αποτελεσματική, ώστε να μην φοβούμεθα τις κακές ημέρες που έρχονται και που είναι μπροστά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εσεις τι λετε?