* ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΦΑΓΗΤΟ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ?

Εκτοπίζοντας τη Θεία Χάρη,και απωθώντας την αγάπη του Θεού από τις καρδιές μας,

αφενός μεν καταστρέφουμε τον εαυτόν μας,και αφετέρου γινόμαστε το κακό παράδειγμα στον πλησίον μας, στην οικογένειά μας,το κακό παράδειγμα στα παιδιά μας,και σε όλο το κοινωνικό περιβάλλον.

Αλλά κάθε πάθος, ως ενεργουμένη αμαρτία, έχει πολύ πολύ κακές επιπτώσεις,σε όλους εκείνους που είναι γύρω μας.
Είμαστε οι χαλαστάδες, είμαστε αυτοί που γκρεμίζουνε, και όχι αυτοί που οικοδομούνε ψυχές.
Τα βλεπουμε σημερα ολα σαν αστεια οτι ...
αφορουν την πνευματικη ζωη,την ζωη με τον Χριστο.
Γελαμε αν ακουμε τετοια,αδιαφορουμε,γυριζουμε την πλατη μας.
Εχουμε υποχρέωση σαν μανάδες και σαν γιαγιάδες,εχουμε υποχρέωση σαν πατεράδες και σαν παππούδες να οικοδομήσουμε τις ψυχές των παιδιών μας…

Είμαστε οι φωτοσβέστες, αυτοί που σβήνουμε το λίγο φως που πάει να ανάψει μέσα στις καρδιές των παιδιών μας ή του οιονδήποτε πλησίον.
Και δεν είμαστε οι σωτήριοι φωτοδότες, αυτοί δηλαδή που θα μεταδώσουμε,το φως της ελπίδος και το φως της πίστεως.

Έτσι αν είμαστε εμείς λίγο φωτισμένοι, λίγο, λίγο φωτισμένοι απ’ τη χάρη του Θεού,να είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το σωτήριο φώς, θα μεταδώσουμε και στα παιδιά μας.

Από το πιάτο της καρδιάς μας, η καρδιά μας έχει ένα πιάτο,δίνουμε και στο διπλανό μας,
Αν είναι μουχλιασμένο αυτό το πνευματικό φαγητό, μούχλα θα μεταδώσουμε.
Αν είναι σκουληκιασμένο, σκουλήκια θα μεταδώσουμε.

Θα ΠΕΘΑΝΟΥΝ τα παιδιά μας!

Αν είναι πεντανόστιμο και πως το λένε και ποτισμένο, με το αλατοπίπερο της Θείας Χάριτος,
με το Αλάτι της Θείας Χάριτος,αυτό που έχει η καρδιά μας, αυτό και προσφέρουμε.
Ό,τι έχουμε αυτό δίδουμε.


Έχουμε αγάπη;
Αγάπη θα δώσουμε!
Έχουμε καλοσύνη;
Καλοσύνη θα προσφέρουμε!
Έχουμε συμπόνια;
Άμα έχουμε συμπόνια, μ’ αυτήν θα παρηγορήσουμε.

Αν όμως έχουμε φθόνο μέσα μας, ζήλεια μίσος, μνησικακία, εγωισμό, περηφάνεια, κενοδοξία, σκληροκαρδία,πρώτα πρώτα θα δηλητηριάσουμε τον εαυτόν μας, και ύστερα σκορπάμε την κακία και την πονηριά μας στους γύρω μας.

Αλλα πως να εχουμε αγαπη αφου δεν θελουμε τον Χριστο στις παγωμενες καρδιες μας?
Πως να εχουμε καλοσυνη αφου δεν θελουμε ουτε με τον διπλανο μας να μιλαμε?
Πως να εχουμε συμπονια αφου δεν μας καιγετε καρφι για τους αλλους?

ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ,ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΟΣΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ,ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ Η ΕΓΩΙΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ.