* ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΘΕΟΣ...

Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο, τα έκαμε όλα καλά λίαν.


Από που λοιπόν προέρχονται οι ασθένειες και οι σωματικές αναπηρίες;
Ποια Είναι ή αιτία πού ό άνθρωπος πολύ συχνά είναι άρρωστος;

Η ασθένεια δεν είναι δημιούρ­γημα του Θεού.
Ό άνθρωπος και όλα τα ζώα πλάσθηκαν με την πρέπουσα κατασκευή, κατά φύσιν, και ο Θεός τα έφερε στην ζωή πλήρη και αρτιμελή.
Όταν όμως παρεκτράπηκαν από την φυσική τους κατάσταση, αρρώστησαν.

Οι αρρώστιες προέρχονται από την ...
προγονική αμαρτία...
Εξαιτίας της ενδυθή­καμε αυτό το αρρωστιάρικο και θνητό και πο­λύπαθο σώμα...
Η αρρώστια είναι, κατά κά­ποιο τρόπο, ένας ανώμαλος και απότομος δρό­μος, στον όποιο η αμαρτία εισήγαγε το ανθρώ­πινο γένος, και του οποίου ο τελευταίος στα­θμός είναι ο θάνατος.

Πηγή και ρίζα και μητέρα όλων των κακών είναι η φύση της αμαρτίας.
Αυτή παρα­λύει τα σώματα μας, αυτή φέρνει τις αρρώ­στιες.
Η αμαρτία είναι φο­βερό πράγμα, και καταστρέφει την ψυχή.
Πολ­λές φορές μάλιστα το κακό ξεχειλίζει, και επε­κτείνεται και στο σώμα.
Αυτό συμβαίνει για τον εξής λόγο:

Συνήθως όταν η ψυχή μας υπο­φέρει, εμείς παραμένουμε αναίσθητοι, ενώ όταν το σώμα πάθη έστω και μικρή βλάβη, καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να θεραπεύσου­με την αρρώστια, επειδή ακριβώς την αισθα­νόμαστε.
Γι' αυτό πολλές φορές ο Θεός τιμω­ρεί το σώμα για τα αμαρτήματα της ψυχής, ώστε με την πληγή του κατωτέρου (δηλαδή του σώματος) να τύχη κάποιας θεραπείας και το ανώτερο, δηλαδή η ψυχη.
Πραγματικά, η αρρώστια θλίβει τον άνθρωπο, τον ταπεινώνει και τον κάνει να θυμηθει τον θεό.
Καταφεύ­γοντας στον Θεό, βρίσκει μαζί με την υγεία του σώματος και την υγεία της ψυχής.

Θα αναρωτηθει ίσως κανείς:
«Και τότε για­τί δεν τιμωρούνται όλοι οι αμαρτωλοί;
Βλέπουμε πολλούς ασεβείς να καλοπερνούν και να σφύζουν από υγεία».

Πρέπει να θρηνούμε περισσότερο γι' αυτούς τους ανθρώπους, πού ενώ αμαρτάνουν δεν τιμωρούν­ται.
Διότι το ότι δεν έπαθαν τίποτε σ' αυτή την ζωή γίνεται αιτία μεγαλύτερης τιμωρίας στην άλλη ζωή.
Όσα λυπηρά συμβαίνουν στην παρούσα ζωή είναι νουθεσία, ενώ στην άλλη ζωή είναι τιμωρία.

Κάποιες φορές ο Θεός παραχωρεί μια αρ­ρώστια, για να παιδαγωγήσει και να εξαγιάσει τα αγαπημένα παιδιά Του.

Κατά τους Αγί­ους, υπάρχει αρρώστια πού παραχωρείται για να δοκιμασθούμε.
Και η δοκιμασία αυτή δίδεται για να αναδειχθούμε άξιοι (να είμαστε παιδιά του Θεού).
Διότι, άνθρωπος πού δεν δοκιμάζεται από πειρασμό παραμένει άπειρος και ανώριμος...
Ενώ αυτός πού δοκιμάζεται μέσα στους κινδύνους γίνεται δόκιμος και επι­τυχημένος, όπως γίνεται με τον χρυσό πού κα­θαρίζεται και λαμπικάρεται μέσα στη φωτιά.
Επειδή, η δοκιμασία δημιουργεί την ελπίδα στον Θεό, και η ελπίδα δεν διαψεύδει αυτόν που την έχει. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνθρωπος με την υπομονή πού δείχνει αποθη­κεύει ουράνιο μισθό.

Θελετε ενα παραδειγμα?
Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά.
Τα πέντε μέ­νουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτον­ται.
Σ' αυτά πού μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δί­νει κανένα σκαμπιλάκι ή αν είναι φρόνιμα τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα.
Ε­νώ αυτά πού είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκα­μπίλι έχουν.
Έτσι κάνει και ο Θεός.
Τους αν­θρώπους πού είναι κοντά Του και έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώσει περισ­σότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν.
Σ' εκείνους πάλι πού είναι μακριά του δίνει χρόνια για να μετανοήσουν.